Υπό τη βαριά σκιά των διαδοχικών περιβαλλοντικών καταστροφών, που έπληξαν με σφοδρότητα την Ελλάδα, η ανάγκη μιας Ευρώπης με διαφορετικά αντανακλαστικά, και κυρίως με διαφορετική ψυχοσύνθεση, επιστρέφει με ορμή στη δημόσια συζήτηση.
Μια άλλη, διαφορετική Ευρώπη, από το απογοητευτικό μόρφωμα στο οποίο κατάντησαν ανεπαρκείς ηγεσίες γραφειοκρατικής ψυχολογίας, τα μεγάλα και εμβληματικά οράματα των πατέρων της Ένωσης. Για μια Ενωμένη Ευρώπη φιλελεύθερης Δημοκρατίας, κοινωνικής αλληλεγγύης, ανοικτής σε νέα ρεύματα και ιδέες, με αδιαπραγμάτευτη αυτονομία στη χάραξη των «Νέων Συνόρων» της ανθρωπότητας.
Μια Ευρώπη που μοιάζει να υπάρχει πλέον μονάχα στις συναισθηματικές εκκρεμότητες όσων δεν το βάζουν κάτω, και συνεχίζουν να οραματίζονται την επανίδρυση της νέας, κοινής πατρίδας μας, στην κατεύθυνση της φιλόξενης αγκαλιάς, που θα διαμορφώνει τις εξελίξεις, δεν θα τις παρακολουθεί με απάθεια, πολύ περισσότερο δεν θα γίνεται παθητικό και άβουλο συμπλήρωμα των επιδιώξεων άλλων, μεγάλων δυνάμεων της τρέχουσας συγκυρίας.
Μια επανίδρυση αναγκαία αλλά… σε καθυστέρηση. Που δεν έρχεται. Μάλλον αναπόφευκτα και μοιραία, από τη στιγμή που δεν υπηρετούνται οι βασικές αφετηριακές κινητροδοτήσεις της αλλαγής. Οι ιδέες, και τα πρόσωπα που θα τις εκφράσουν.
Μια ήπειρος σε… καθυστέρηση, με το βάρος της καθημερινότητας να υπερισχύει κάθε διάθεσης για προωθητική αναζήτηση της αλλαγής. Για καινούριες, ενδιαφέρουσες και ανθεκτικές στη φθορά της καινούριας συγκυρίας ιδέες.
Απ’ την άλλη βέβαια, ακόμη κι αν οι ιδέες… μας έβρισκαν, απουσιάζει εκκωφαντικά η εμπνευσμένη ηγεσία που θα τις ενσαρκώσει. Θα τις εκφράσει. Θα τις εντάξει στην αφήγηση του μέλλοντος.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2023