Σε όλους έχει μείνει στο μυαλό η αποτρόπαια πράξη της Μήδειας. Εξάλλου αναπαράγεται συνεχώς στα ειδεχθή εγκλήματα που γίνονται κατά καιρούς εντός και εκτός ελληνικών συνόρων ο όρος "σύγρχονη Μήδεια"...
Ο στόχος όμως του μεγάλου Ευριπίδη ήταν προφανώς να παρουσιάσει τις πράξεις της Μήδειας ως αποτέλεσμα ενός πολιτικού συστήματος, που μετατρέπει τον καταπιεσμένο σε τι; Σε εγκληματία.
Μετατρέπει το θύμα σε τι;
Σε θύτη.
Και τη συζυγική ζωή τη μετατρέπει σε κόλαση.
Όλα αυτά όμως προκύπτουν ως ολέθριες συνέπειες της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού.
Βαθιά πολιτικό το έργο καθώς ο Ευριπίδης μεγάλωσε ανάμεσα σε δύο πολέμους και βίωσε την προσφυγιά θίγοντας τις συνέπειες.
Τις συνέπειες του ανεξέλεγκτου πάθους, τις απώλειας, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού του ανθρώπου.
Η Μήδεια είναι ξένη πρόσφυγας,
γυναίκα και
προδομένη.
"Αν κι ένοχη με το βαρύτερο έγκλημα παρουσιάζεται ως θύμα των έμφυλων ανισοτήτων" λέει σωστά η πρωταγωνίστρια Μαρία Κίτσιου σε συνέντευξή της, η Μαρία Κίτσιου με ρεσιτάλ ερμηνείας στην υγρασία του αρχαιολογικού χώρου του Δίου...
Δεν πρέπει να μας "διαφεύγει" ότι πρόκειται για μια ερωτική τραγωδία καθώς η απόλυτη αγάπη όταν ...ραγίσει το γυαλί, όταν "άλλη γυναίκα ξαπλώσει στο κρεβάτι της συζύγου", η απόρριψη μετατρέπεται σε μίσος... Μίσος κι εκδίκηση, που φτάνει στην ύστατη τιμωρία.
Στη ΜΗΔΕΙΑ είδαμε τις συνέπειες μιας αγάπης που υπήρχε, να μεταλλάσσεται σε μίσος με τραγικές συνέπειες. Τόσο που θεατές να κατηγορήσουν τη ΜΗΔΕΙΑ για την πράξη της...!
Τέλος, επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία γι΄αυτό, αν πρέπει να "χρησιμοποιηθούν" τηλεοπτικοί αστέρες για να γεμίσει το θέατρο ή για να πάμε θέατρο (εξαιτίας της παιδείας ή σαφέστερα, της έλλειψης παιδείας -που εμφυτεύεται στο δημοτικό σχολείο με τη διδασκαλία) τότε ναι, για την περίπτωση της Μαρίας Κίτσιου και των τηλεοπτικών "συνοδών" της επί σκηνής, καλώς να "χρησιμοποιούνται" για να πάμε θέατρο.
Χωρίς να χάνουμε το ζητούμενο που είναι η παράσταση, όπως υπογράμμισε ο καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Ολύμπου, Γιώργος Χανδόλιας.
Πέραν των οδηγιών και την άποψη του σκηνοθέτη, αυτό που μας μένει από μια αρχαία τραγωδία, (για μας τους νεώτερους), είναι η θύμηση, λχ, η Καραμπέτη, η Κονίορδου, εδώ στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου του Δίου. Κάθε καλοκαίρι, μια παράσταση, ένα έργο, μια συναυλία, μένει τυπωμένη βαθιά στο μυαλό.
Από την Μήδεια που είδαμε στο αρχαίο Δίον, προσωπικά θα μου μείνει η ερμηνεία της Μαρίας Κίτσιου, ο Θ. Κατσαφάδος και ο Χορός. Οι άριες του Χορού!
Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος, ήταν η επιβράβευση μιας αξιοπρεπούς παράστασης, που στηρίχθηκε συν τοις άλλοις σε μια εξαιρετική παλιά μετάφραση -όχι του Μπλάνα- του Μ. Βολανάκη.
