Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.
Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί.
– Είσαι καλά; Του λέω.
– Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.
– Άντε, στην υγειά σου, είπε.
Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι.
– Δεν πίνεις; Ρώτησα.
– Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω…
Στέλιος Μαφρέδας, Οι ρόζοι του χεριού
Όταν βγαίναμε απ’ το σπίτι
τον κρατούσα πάντοτε από το
μικρό δάχτυλο του χεριού του.
Ο πατέρας μου! ψιθύριζα
καθώς συγχρόνιζα το βήμα μου με το δικό του
και του χάιδευα τους ρόζους.
Καμάρωνα που ήταν τόσο σκληροί.
Σκληροί, σαν τη ζωή μας…
***
Νίκου Βασιλάκη, Πατέρα,
Πατέρα,
Τα ροζιασμένα χέρια σου θυμάμαι|
και τα λασπωμένα σου παπούτσια
που άφηνες έξω στην πόρτα όταν γύριζες
κατάκοπος το βράδυ απ΄τα χωράφια,
και ως να ετοιμάσει η μάνα ένα τσίπουρο
τρέχαμε όλοι μαζί στην αγκαλιά σου.
Κανείς όμως δεν τίμησε τα χέρια σου
όλοι τα προδώσαμε για λίγα αργύρια,
για μια γυναίκα, για μια ασήμαντη ζωή στην πόλη…
Με τα γράμματα και τα βιβλία
αυτά τα χρόνια
τα χέρια μας έγιναν τρυφερά
κι εύκολα πληγώνονται απ΄τ’ αγκάθια.
Ποιος τώρα θα ξεβοτανίζει το χωράφι
που μας άφησε ο πατέρας;