Εγώ δεν πενθώ
την πραγματικότητα.
Προσπαθώ να την κατανοήσω,
κάποιες φορές να την προσπεράσω
και άλλες να την ξορκίσω
αλλά συνήθως
να κρυφτώ στα λαγούμια της ενδοσκόπησης.
Εξηγώ:
εγώ δεν πενθώ τον θάνατο
μην πικράνω τις ψυχές,
που είχαν φωλιάσει στα σώματα.
Εγώ δεν πενθώ
γιατί απλά δεν μου ταιριάζει το μινύρισμα
απέναντι στην πανδαισία των χρωμάτων
των λουλουδιών,
των κοριτσιών
και των ωραίων αισθημάτων.
Εγώ δεν πενθώ
ιδίως το χειμώνα,
αρνούμαι να μην είμαι χαρούμενος
να προϋπαντήσω την άνοιξη…
Εγώ αρνούμαι να ντυθώ στα μαύρα,
με τόσα άσπρα σύννεφα να λαμπιρίζουν
μαρμαρένια σκαλοπάτια αστραφτερά στον ουρανό
να δρασκελίζω στο σύμπαν.
Δεν πενθώ εγώ γιατί
σκέφτομαι το ταξίδι
που κάνουν οι ψυχές.
Τον κύκλο που γεμίζει παράξενες ιστορίες
στο ταξίδι της πνοής τους:
από τον έβδομο μάλλον ουρανό
σα ρυάκια κατεβαίνουν οι ψυχές
και μπαίνουν μες στων ανθρώπων τα καλούπια
–δεν ξέρω πώς διαλέγουν την ανθρώπινη φορεσιά-
κι εκεί μοιράζονται για λίγο το ταξίδι
στην περιπέτεια
ώσπου να αναληφθούν ξανά στους ουρανούς
στον Τομέα του διαλογητηρίου
-κριτήριο, οι πράξεις επί γης– για τη νέα κατοικία.
Παράδεισος ή κόλαση;
Όσες ψυχούλες έζησαν μες στην πίκρα,
τη φτώχεια,
τη σκλαβιά,
τα μαρτύρια,
δεν πρόλαβαν την ευτυχία
διαβαίνουν τη διάπλατη πύλη του παραδείσου
και αναζητούν τους αγαπημένους
στο περιβόλι του θεού.
Όσοι πέρασαν ζωή χαρισάμενη,
μάλλον τους πρέπει …κόλαση: προς αποκατάσταση των αδικιών και περί της ισότητας των ψυχών
και των σωμάτων υμών.
Εγώ γι’ αυτό δεν πενθώ.
Η ψυχή μου διαπραγματεύεται μόνο την επέκταση
της διάρκειας του ταξιδιού της
επί της γης.
Είναι το μόνο δικαίωμα στην επιθυμία.
Γι’ αυτό δεν πενθώ.
Με τόσες αποτυχημένες προσπάθειες
που έχω κάνει να επικρατήσει το καλό,
μάταιος κόπος.
Εγώ δεν πενθώ.
Γιατί δεν αντέχω την υποκρισία να πενθούμε τον θάνατο
με τα λουλούδια της χαράς, πάνω στη σορό
και στη μαρμάρινη ταφόπλακα στο βαθύ κιβούρι.
Υποκρισία το δίχως άλλο,
η δέηση στη δυστυχία του θανάτου
στολισμένη με ανθισμένα μπουκέτα της χαράς.
Εκτός κι αν ο θάνατος είναι ο υπέρτατος σκοπός
της απελευθέρωσης των ψυχών από τη σκλαβιά
των οξειδωμένων σωμάτων.
Εγώ δεν πενθώ.
