Τι χρειάζεται ένα χωριό για να ζήσει;

Επιστρέφοντας από το χωριό μετά τις Άγιες μέρες του Πάσχα, αναπολώ και θυμάμαι εκείνες τις ωραίες στιγμές, που σαν παιδιά περιμέναμε πως και πως να έρθουν ‘’οι διακοπές’’, να κλείσουν τα σχολεία, να έρθουν συγγενείς και φίλοι στο χωριό για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Να φάμε, να πιούμε και να πούμε πως πέρασε ο καθένας, τα νέα του, τον καιρό που έλειπε, μιας και τότε δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να υπάρχει αυτή η συνεχής αλληλεπίδραση που υφίσταται σήμερα. Να πάμε στο σχολείο, να πραγματοποιήσει ο σύλλογος χορούς, να γίνουν διάφορες θεατρικές παραστάσεις, να ακουστούν φωνές χαρούμενων παιδιών, να πάμε στο γήπεδο να παίξουμε ποδόσφαιρο με άτομα που θα έρθουν από τα γύρω χωριά. Στο γήπεδο… Αυτό το γήπεδο που είχε καταντήσει το γιοφύρι της Άρτας.

Κάθε χρόνο που η ομάδα και ο σύλλογος του χωριού έκαναν χορούς για να μαζέψουν χρήματα, ώστε να «βγει» η πολιτιστική και ποδοσφαιρική χρονιά και να αγοραστούν τα απαραίτητα για τον σύλλογο. Θυμάμαι που κάνανε παρέλαση οι καρεκλοκένταυροι, Δήμαρχος, σύμβουλοι και βουλευτές. Και να οι υποσχέσεις, και να οι διαβεβαιώσεις « Θα γίνει το γήπεδο, θα αποκτήσει το χωριό σας έδρα και ‘’σπίτι’’ ώστε τα παιδιά σας να παίζουν με ασφάλεια. Θα έχει ο σύλλογος αυτά που χρειάζεται για να είναι πλήρως λειτουργικός, θα έχει το χωριό συνεχώς νερό το καλοκαίρι χωρίς διακοπές, θα κάνουμε πλατεία, θα γίνουν οι δρόμοι, αγροτικοί και επαρχιακοί, το σχολείο θα έχει αυτά που χρειάζεται για να είναι πλήρως λειτουργικό, και θα και θα κάθε φορά…. Και κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια….

Και όταν μετά από χρόνια κάποια από αυτά που έγιναν ( από τους ανθρώπους του χωριού και με χρήματα που μάζεψαν οι ίδιοι, ομάδα και σύλλογος) δεν υπάρχουν αρκετά παιδιά για να στηρίξουν το χωριό. Τα παιδιά μεγαλώνοντας φεύγουν και το χωριό μένει στην τύχη του. Και πως να μην μείνει; Τί κάνανε όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσει να υπάρχει ζωή; Τίποτα απολύτως! Ψεύτικες υποσχέσεις κάθε φορά, μεταθέτοντας το πρόβλημα στον επόμενο και στον επόμενο και στον επόμενο….

Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, βλέποντας αυτή την κατάσταση να χειροτερεύει. Τα σπίτια το ένα μετά το άλλο να κλείνουν, το ολιγοθέσιο σχολείο να υπολειτουργεί, με αποτέλεσμα τη παύση της λειτουργίας του, ο σύλλογος και η ομάδα να μην υφίστανται, οι νέοι να φεύγουν, και αυτοί που μένουν να παλεύουν μόνοι τους χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη. Να μην μπορούν να καλλιεργήσουν γιατί δεν υπάρχει σωστή ύδρευση και άρδευση, να μην υπάρχουν σωστοί αγροτικοί δρόμοι, αγροτικός γιατρός μια στο τόσο, να μην υπάρχει επαρκής συγκοινωνία για την πόλη. 

Και το μόνο που μένει ακόμη, είναι αυτές οι κούφιες, οι ψεύτικες υποσχέσεις… 

Τα συνεχιζόμενα θα και θα…

Και μέσα σε όλα αυτά να διαβάζεις και να βλέπεις πως γίνεται η κατασπατάληση χρημάτων, χρημάτων που ανήκουν σε όλους τους δημότες. Να δίνονται απευθείας αναθέσεις για έργα ανύπαρκτα και σε εταιρείες ΙΚΕ (Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρία) που φυτρώνουν σαν μανιτάρια και εξυπηρετούν τους βολεμένους. Δήθεν πράσινες πλατείες στα χωριά που δεν υπάρχουν, περισσότερα παγκάκια, δήθεν επαρκής φωτισμός με επαγωγικούς λαμπτήρες που λήγουν το 2024 και αυτό με δάνειο που θα το πληρώσουν οι δημότες! Τρύπες στις οποίες συσσωρεύεται το βρόχινο νερό και κάνει τους δρόμους παγίδες θανάτου τον χειμώνα! Ανεπαρκής σηματοδότηση και διαγράμμιση των δρόμων! 

 Αγροτικοί δρόμοι που για τους διασχίσεις πρέπει πρώτα να κάνεις την προσευχή σου ώστε να μην πάθεις κάτι εσύ ή το όχημά σου! 

Και ο κατάλογος να συνεχίζεται… και τα προβλήματα να συσσωρεύονται…

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; 

Να σε κοροϊδεύουνε μπροστά στα μάτια σου, χωρίς ίχνος ντροπής! Χωρίς να τους ενδιαφέρει τίποτα, θεωρώντας τους κατοίκους των εναπομεινάντων χωριών, αμελητέους και χωρίς να τους ενδιαφέρει η γνώμη και η άποψή τους, αφήνοντάς τους στο έλεος του Θεού…  

Και τι χρειάζεται πραγματικά το χωριό για να ζήσει;

 Μα φυσικά ΖΩΗ! 

Για να δημιουργηθεί, όμως, η ζωή και να μείνει κάποιος στο χωριό πρέπει να υπάρξει βοήθεια, βοήθεια ουσιαστική και όχι ευχολόγια. 

Αυτό ζητούν οι εναπομείναντες άνθρωποι των χωριών. 

Βοήθεια από τους τοπικούς άρχοντες για τα αυτονόητα, για τα απλά και κατανοητά. 

Δεν ζήτησαν ποτέ τις πολυτέλειες. 

Αν και γι’ αυτούς τα αυτονόητα είναι πολυτέλεια….

Καλό Πάσχα! 

Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά!!!
Τσιγκαρόπουλος Κωνσταντίνος
Υπέρβαση για τον Δήμο Κατερίνης – Think Tank