Η νεαρή κοπέλα βρισκόταν μαζί με τον φίλο της στο μοιραίο βαγόνι του κυλικείου, καθώς οι δύο τους επέστρεφαν από την πόλη τους, τη Θήβα, στη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζουν.
«Την ώρα της σύγκρουσης ήμασταν στο πρώτο τραπέζι του κυλικείου… Ακούστηκε ένα μπαμ και μαύρισαν όλα. Έπιασε απευθείας φωτιά. Βρήκαμε γρήγορα τις αισθήσεις μας. Φώναξα τον Στέλιο.
Μου είπε ότι είναι εδώ. Είχε τρύπα στο πάτωμα. Είχε ανοίξει το πάτωμα μπροστά μας. Βγήκαμε από εκεί, βγήκαμε έξω. Εμείς δεν είχαμε κινητά, βρήκαμε ένα τηλέφωνο ξεκλείδωτο. Πήρα τον μπαμπά μου.
Περπατήσαμε λίγα μέτρα παρά πέρα. Ο κόσμος καιγόταν! Έπεφτε από τα βαγόνια. Βγήκαν και άνθρωποι που ήταν καλά, με βαλίτσες. Ο Στέλιος ήταν ξυπόλυτος και κρύωνε. Ζητάγαμε από τον κόσμο να μας δώσει μπουφάν.
Μου έλεγε να πάμε στη φωτιά που έβγαζε το βαγόνι για να ζεσταθεί. Πιστεύαμε ότι θα πεθάνουμε, ότι αυτές ήταν οι τελευταίες μας στιγμές.
Ο Στέλιος είχε κάποια εγκαύματα, εγώ είχα σπάσει τη σπονδυλική στήλη στα πλευρά, κάποιο κάταγμα στο πόδι.
Εμείς όταν βγήκαμε ήταν πάρα πολύ νωρίς. Όταν βγήκαμε ήμασταν σχεδόν μόνοι μας. Δεν είδα να βγαίνουν άλλοι από το κυλικείο, που είχε μετατραπεί σε μάζα. Είχε καεί όλο. Δεν ξεχώριζες ότι εκεί ήταν το κυλικείο και βγήκαμε από εκεί.
Κόσμος πήδαγε για να σωθεί από το άλλο βαγόνι, που είχε πέσει πάνω από το κυλικείο. Κανένας δεν ξέρω αν βγήκε από το κυλικείο και αν τα κατάφερε»