 |
| PENNY DELTA |
Μας περιτριγύριζαν τα πράγματα με μία επανάληψη.
Βρίσκαμε διέξοδο στην συνεχή παρατήρηση του έξω κόσμου.
Άλλωστε...ό,τι περιτριγυρίζει ο έρωτας
το παραμορφώνει.
τις αιχμηρές γωνίες του λειαίνει
δεν κόβει, δεν πονά.
Πέτρα που πετάς σε υγρή επιφάνεια
χωρίς να ακουστεί ο ήχος.
Ο μακρύς λαιμός μου
έκοβε τη θέα από τον ορίζοντα
σκίαζε λευκά τους εφιάλτες σου
οι ανείπωτες λέξεις, έλεγες
γεννιούνται μέσα στο μαύρο.
Στις κάμαρες
έστηνες πλήθος γρανιτένιους ανθρώπους
σμίλευες πάνω τους αδυναμίες
άνοιγες τις καλά κρυμμένες φλέβες
και βουτούσες γυάλινος μέσα τους.
H μοναξιά μας ολόκληρες μέρες
ταξίδευε σε ακίνητες θάλασσες.
Στις αποβάθρες φτιάχτηκαν πρόχειρα καταλύματα
για μια επιστροφή.
Κατοικήθηκαν όλα από τους νεκρούς μας.
Έμαθα να σε βλέπω μες στο σκοτάδι
έμαθες να με βλέπεις μες στο σκοτάδι
ανάψαμε το φως και τυφλωθήκαμε.
Ποίηση : Eleftheria Thanoglou
(συλλογή: α ν α π α ρ ά σ τ α σ η, 2019)