Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2022
Οι Διχασμένες Πολιτείες Αμερικής, προσέφεραν στη συλλογική Δύση, ένα διαρκές παράδειγμα κοινωνικής αφύπνισης, μια ηχηρή ρωγμή στη τζαμαρία της απάθειας, με το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ενδιάμεσων Εκλογών.
Δυο μεγάλα κόμματα, ιστορικά και πολυσυλλεκτικά, ήρθαν να μας θυμίσουν μια ξεχασμένη, άβολη αλλά αυταπόδεικτη ιστορική αλήθεια.
Τα πραγματικά μεγάλα κόμματα, οι πολιτικοί σχηματισμοί που διατηρούν ειλικρινή σχέση με τον καθρέφτη της ιδεολογικής αξιοπρέπειάς τους και της διαρκούς επικαιροποίησης μιας σχέσης αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας και κατανόησης με την κοινωνία στην οποία απευθύνονται, και την οποία διεκδικούν κάθε φορά να εκφράσουν, υπερβαίνουν τις εκάστοτε ηγεσίες τους.
Ακριβώς επειδή, σε αντίθεση με τα κόμματα που διατηρούν συναισθηματική συναίσθηση της σχέσης τους με τους πολίτες, οι ηγεσίες τους είναι συγκυριακές. Προσωρινές. Περαστικές.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη μοναδική υπερδύναμη που μας χάρισε ο επίλογος του Ψυχρού Πολέμου, οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών έφτασαν στις κάλπες για να αποτρέψουν μια ιστορική συντριβή για το κόμμα του Τόμας Τζέφερσον, αδιαφορώντας για τον… ετοιμόρροπο Τζο Μπάιντεν, που στη δεδομένη χρονική συγκυρία «ηγείται» του πολιτικού αφηγήματος του Δημοκρατικού Κόμματος, ως εν ενεργεία Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Οι ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικανών από την πλευρά τους, έφτασαν επίσης μαζικά στις κάλπες, με ανομολόγητη στόχευση να «κοντύνουν» τον… διασκεδαστή Ντόναλντ Τραμπ, συρρικνώνοντας την εσωκομματική επιρροή του, και αναδεικνύοντας τον «νέο Ρίγκαν», χαρισματικό Κυβερνήτη της Φλόριντα Ρον Ντε Σάντις, σε εκλεκτό του πεπρωμένου για την άλωση του Λευκού Οίκου το 2024.
Ο μάρτυρας της Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης, μας είχε εξηγήσει πριν από αρκετές δεκαετίες ότι, στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τα πραγματικά μεγάλα κόμματα, ως συλλογική έκφραση κοινωνικών αναγκών και αναζητήσεων, δεν κοντοστέκονται σε τοξικές ηγεσίες. Τις παραμερίζουν…
Ακριβώς επειδή, σε αντίθεση με τα κόμματα που διατηρούν συναισθηματική συναίσθηση της σχέσης τους με τους πολίτες, οι ηγεσίες τους είναι συγκυριακές. Προσωρινές. Περαστικές.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη μοναδική υπερδύναμη που μας χάρισε ο επίλογος του Ψυχρού Πολέμου, οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών έφτασαν στις κάλπες για να αποτρέψουν μια ιστορική συντριβή για το κόμμα του Τόμας Τζέφερσον, αδιαφορώντας για τον… ετοιμόρροπο Τζο Μπάιντεν, που στη δεδομένη χρονική συγκυρία «ηγείται» του πολιτικού αφηγήματος του Δημοκρατικού Κόμματος, ως εν ενεργεία Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Οι ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικανών από την πλευρά τους, έφτασαν επίσης μαζικά στις κάλπες, με ανομολόγητη στόχευση να «κοντύνουν» τον… διασκεδαστή Ντόναλντ Τραμπ, συρρικνώνοντας την εσωκομματική επιρροή του, και αναδεικνύοντας τον «νέο Ρίγκαν», χαρισματικό Κυβερνήτη της Φλόριντα Ρον Ντε Σάντις, σε εκλεκτό του πεπρωμένου για την άλωση του Λευκού Οίκου το 2024.
Ο μάρτυρας της Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης, μας είχε εξηγήσει πριν από αρκετές δεκαετίες ότι, στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τα πραγματικά μεγάλα κόμματα, ως συλλογική έκφραση κοινωνικών αναγκών και αναζητήσεων, δεν κοντοστέκονται σε τοξικές ηγεσίες. Τις παραμερίζουν…