Αν κάθομαι να σου γράψω είναι γιατί μου συμβαίνουν πράγματα που δεν περίμενα.
Απ' τη Δευτέρα η ζωή μου αναστατώθηκε, κι αυτό είναι μαζί ωραίο και -δε βρίσκω τη λέξη, αν υπάρχει, συλλογίσου κάτι που είναι πολύ κοντά στην πιο βαθιά ανησυχία, κάτι σαν ίλιγγος. Ήμουνα "ήσυχος", σα ναρκωμένος, και ξαφνικά έπαψα να 'μαι. Αυτό το χτυποκάρδι δε φανταζόμουνα πως θα μπορούσε να με πιάσει τόσο γρήγορα, τα 'χω χαμένα.
Ίσως σου φάνηκα λιγάκι αμήχανος από μια στιγμή κι έπειτα, λιγάκι αφύσικος. Είναι γιατί από μια στιγμή κι έπειτα το πιο φυσικό θα 'ταν να σε πάρω στην αγκαλιά μου.
Τι με σταμάτησε;
Ίσως ο φόβος να παραδεχτώ ότι ξανάρχισα να νιώθω ένα συναίσθημα απαιτητικό, από κείνα που μπορεί να 'ναι πηγή και ευτυχίας και δυστυχίας. Ίσως κι η σκέψη ότι δε σε ξέρω αρκετά, μόλο που ώρες ώρες σε νομίζω διάφανη. Άλλες φορές όμως μου φαίνεται σα να μακραίνεις, σα να σκεπάζεσαι με κάτι που σε κρύβει, που σ' αλλάζει. Τότε μου μοιάζεις δυνατή κι αποφασιστική, σχεδόν απρόσιτη, άσπλαχνα ψύχραιμη. Και τότε ο ίλιγγος ταυτίζεται με τη σκέψη ότι μπορεί να μη σε ξέρω, να μην ξέρω πώς και τι αισθάνεσαι, πώς θα μπορούσα να σε φτάσω, να σου φανερωθώ χωρίς μεσάζοντα, είτε για λόγια πρόκειται είτε για γράμματα.
Ξένια, θα 'θελα να μπω στη ζωή σου όπως μπήκες εσύ στη δική μου. Αν η βιασύνη σε τρομάζει, τότε δε βιάζομαι.
Δεν περιμένω άλλωστε να 'ναι όλα πολύ εύκολα.
Είμαστε κι οι δυο λιγάκι καραβοτσακισμένοι.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να 'μαστε ανεξάντλητα τρυφεροί κι υπομονετικοί.
Εγώ νομίζω πως το μπορώ.
Είμαι ανάστατος, αλλά μαζί με τη βαθιά ανησυχία αισθάνομαι πως η ευτυχία είναι δυνατή.
Ξένια Καλογεροπούλου
Γράμμα στον Κωστή
Eκδόσεις Πατάκη
[Το πρώτο γράμμα που ο Κωστής Σκαλιόρας έγραψε στην Ξένια Καλογεροπούλου.
Ακολούθησαν 37 χρόνια κοινής ζωής.]
Ανάρτηση της PENY DELTA