Ως χριστιανοί, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αμαρτίες που μας κάνουν να οργιζόμαστε. Υπάρχουν φορές που θυμώνουμε χωρίς κάποια αιτία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις αδιαφορούμε και δεν θυμώνουμε, όταν πρέπει. Ας μην ξεχνάμε ότι η αμαρτωλή μας φύση είναι έτοιμη να εξεγερθεί και να μας οδηγήσει σε βίαιες και παράλογες πράξεις. Γι’ αυτό η Βίβλος προτρέπει: «Μην αμαρτάνετε πάνω στην οργή σας…» (Εφεσ.4:26). Διεξάγεται μέσα μας ένας πόλεμος ανάμεσα στη σάρκα και στο πνεύμα. Ας μην αφήσουμε τα συναισθήματά μας να αμαυρώσουν τη μαρτυρία μας. Το πιστεύω μας πρέπει να χρωματίζει και να διαμορφώνει τα συναισθήματά μας και να μας ηρεμεί. Στη θέση του θυμού ας επιστρατεύσουμε τον καρπό του Πνεύματος (Γαλ. 5:22–23). Να επιτρέψουμε το Άγιο Πνεύμα που είναι μέσα μας να μας καθοδηγεί, ακόμη και σε καταστάσεις που μπορεί να οργιζόμαστε.
Ο θυμός είναι καταστροφικός και στο σώμα και στο πνεύμα μας. Όταν θυμώνουμε, αλλάζει η όψη του προσώπου μας, ανεβαίνουν οι παλμοί της καρδιάς, η πίεση, και το χειρότερο, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη γλώσσα μας.
Ο θυμός δεν είναι αυτόνομος. Έχει κακές ρίζες που δίνουν κακούς καρπούς. Η ζωή ενός φυτού εξαρτάται από τις ρίζες του. Ακόμη και αν καταστρέψουμε τα φύλλα και τα κλαδιά του, το φυτό θα επιβιώσει. Αν όμως καταστρέψουμε τη ρίζα, το φυτό θα ξεραθεί. Έτσι λειτουργεί ο θυμός. Αυτά που βλέπουμε στον θυμό είναι αποτέλεσμα της αρρωστημένης καρδιάς. Ο θυμός δεν εκδηλώνεται μόνο ανάμεσα στους οδηγούς αυτοκινήτων και στα γήπεδα, αλλά αφθονεί και στον χώρο της εργασίας, της οικογένειας, στα πανεπιστήμια. Δυστυχώς, εκδηλώνεται ακόμα και στον χώρο της εκκλησίας, ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού. Η πρώτη δολοφονία στη Βίβλο είναι του Άβελ από τον Κάιν, τον αδελφό του, που αγανάκτησε, επειδή ο Θεός δέχτηκε τη θυσία του Άβελ. Ο θυμός, όταν δεν δαμαστεί, μπορεί να κάνει αδιανόητα πράγματα.
Στον Δεκάλογο μία από τις εντολές είναι «οὐ φονεύσεις». Ο Χριστός όμως στη διδασκαλία Του δίνει σαφέστερη έννοια του θυμού: «Ο καθένας που οργίζεται αδικαιολόγητα κατά του αδελφού του, θα κηρυχτεί ένοχος στην Κρίση» (Ματθ 5:22). Αυτή η διδασκαλία, μάλιστα, συνδέεται στη συνέχεια με τη λατρεία του Θεού. Ο Ιησούς τονίζει ότι, αν θέλουμε η λατρεία μας και η όποια θυσία να γίνει δεκτή από τον Θεό, πρέπει να τακτοποιήσουμε τη σχέση μας με τον αδελφό μας (Ματθ. 5:23-24).
Ως συνειδητοί χριστιανοί πρέπει να εξετάζουμε τακτικά τις καρδιές μας και τις σχέσεις μας. Η επιδίωξη της ειρήνης και της συμφιλίωσης μεταξύ μας πρέπει να είναι ο στόχος μας. Όσο εξαρτάται από μας, να ζούμε ειρηνικά με όλους τους ανθρώπους (Ρωμ. 12:18).
Όταν οι σχέσεις μας είναι κακές, όταν υπάρχει ένταση κι όταν οι σκέψεις και οι πράξεις μας δεν είναι αγνές, τότε η λατρεία μας δεν γίνεται αποδεκτή από τον Θεό. Με παράπονο ο Ιησούς είπε: «Ο λαός αυτός με το στόμα του με πλησιάζει και με τα χείλη με τιμάει, αλλά η καρδιά του απέχει πολύ από μένα!» (Ματθ. 15:8).
Με ευκολία λέμε «αγαπώ τον Θεό», ενώ ταυτόχρονα φιλοξενούμε πικρία στην καρδιά μας για κάποιους, κουτσομπολεύουμε και συκοφαντούμε τον πλησίον μας, ακόμα και μέλη της εκκλησίας. Αν αυτό συμβαίνει στη ζωή μας, πρέπει να μετανοήσουμε και να ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, προτού πάμε στην εκκλησία για να λατρέψουμε τον Κύριο.
Καθώς η αποστολή μας ως χριστιανών είναι να δοξάσουμε τον Κύριο με τη ζωή μας και με τη λατρεία μας, ας μην ξεχνούμε ότι είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Αν παρατηρήσουμε ότι υπάρχει θυμός και διαίρεση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας του Θεού, πρέπει αμέσως να αναζητήσουμε ειρήνη και να μην αφήσουμε τον θυμό να κλιμακωθεί. Ο Κύριός μας είπε: «Οι ειρηνοποιοί θα ονομαστούν γιοι του Θεού» (Ματθ. 5:9).
Η οργή συνδέεται με την υπερηφάνεια, που είναι πηγή όλων των κακών. Κάποιος είπε: «Ο Θεός μάς έκανε κατ’ εικόνα Του και η υπερηφάνεια μάς κάνει κατ’ εικόνα του Διαβόλου!» Στον Εκκλησιαστή 7:9 διαβάζουμε: «… ο θυμός αναπαύεται μέσα στον κόρφο των αφρόνων». Συχνά πιστεύουμε αλαζονικά ότι τα γνωρίζουμε όλα κι ότι η γνώμη μας είναι η πιο σοφή! Πολλές φορές πεισματικά επιμένουμε να γίνει το δικό μας και όταν γίνεται κάτι με το οποίο δεν συμφωνούμε, οργιζόμαστε, αντί να ζητούμε από τον Κύριο να αποκαλύψει την αλήθεια (Φιλιπ. 3:15).
Οι συνέπειες του θυμού είναι καταστροφικές. «Ο οξύθυμος άνθρωπος διεγείρει μάχες· ενώ ο μακρόθυμος σταματάει φιλονικίες» (Παρ. 15:18 Ιακ. 3:16,17).
Η αυτοκυριαρχία είναι ένα θεϊκό χαρακτηριστικό, επειδή ο Θεός είναι μακρόθυμος (Έξ. 34: 6, Αριθ. 14:18). Όταν συμπεριφερόμαστε με σοφία και πραότητα, αντικατοπτρίζουμε τον χαρακτήρα του Θεού, που αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Υιού Του, του Ιησού Χριστού. Η μακροθυμία του Θεού για τον άνθρωπο που έχει αμαρτήσει, παρεξηγείται από τον κόσμο. Ξεχνούν ότι ο Θεός «…δείχνει μακροθυμία σ’ εμάς, επειδή δε θέλει να χαθούν μερικοί, αλλά όλοι να έρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου 3:9).
Γνωστός εκκλησιαστικός ηγέτης του παρελθόντος έγραψε για τον σκοπό των πράξεών μας: «Γι’ αυτό έχουμε μόνο δύο επιλογές: είτε σκεφτόμαστε και ενεργούμε με στόχο να ευαρεστήσουμε τον Θεό, είτε σκεφτόμαστε και ενεργούμε με στόχο να ευχαριστήσουμε τη σάρκα μας. Είτε ο Θεός και ο Λόγος Του είναι ο στόχος μας κι ο οδηγός μας, είτε οι επιθυμίες του ανθρώπου καθορίζουν τις πράξεις και τη στάση μας. Είτε ο Χριστός και η δόξα Του είναι ο στόχος μας είτε αναζητούμε τη δική μας δόξα».