Από τότε βάζω και βγάζω τα αθλητικά μου Nike, χρώματος γαλάζιου και νούμερου 38, με δεμένα τα κορδόνια. Εξαιτίας κάποιας παράξενης σύναψης των νευρώνων τού εγκεφάλου, που είναι κληρονομική (από την πλευρά του πατέρα μου), δεν μπορώ να δέσω σωστά τα κορδόνια μου --ναι, υπάρχει σωστός τρόπος. Όποτε το επιχείρησα, είτε τα έδενα κόμπο τόσο σφιχτά, που τα έκοβα μετά με ψαλίδι, είτε τα έδενα τόσο άτσαλα, που λύνονταν και, πατώντας τα, σκουντουφλούσα στα σκοτάδια των βημάτων μου. Τα αθλητικά μου Nike φυσικά έχουν ξεχειλώσει και έχουν χάσει την παλιά τους λάμψη. Όμως εγώ τα αγαπάω και τα φροντίζω όσο μπορώ. Μέχρι και τηλεσκοπικό μεταλλικό κόκκαλο παπουτσιών αγόρασα για να τα διατηρήσω...γιατί πράγματι τα κορδόνια τους είναι πολύ όμορφα δεμένα, με συμμετρικές καμπύλες, αρμονικές ταλαντώσεις και έναν φιόγκο κάτασπρο, σαν αυτόν που στολίζει τα μαλλιά της μητέρας μου σε μια μαθητική φωτογραφία του 1952.
Της Μητέρας μου.
Που μου έδεσε τα κορδόνια των Nike μου το πρωινό της 22ας Σεπτεμβρίου 2017 για τελευταία φορά.
(Οι Γάτες του Τρίτου και άλλοι ζωντανοί, Κίχλη, 2021)
