Ἴσως ἦταν τυχαῖο, ἀλλὰ δύο φορὲς χθὲς -ὅπως καὶ προηγούμενες χρονιὲς- ἄκουσα παιδάκια νὰ τραγουδοῦν τὸ δεύτερο. Μακάρι νὰ ἐπρόκειτο περὶ μεμονωμένων περιστατικῶν. Ἀλλὰ κι ἔτσι νἄ 'ναι, ποιὸς παρότρυνε τὰ παιδιὰ ν’ ἀντικαταστήσουν τὸ «Καλὴν ἡμέραν ἄρχοντες...» μὲ τὴν διασκευὴ στὰ ἑλληνικὰ τοῦ «Jingle Bells...» (ἢ «One Horse Open Sleigh») -ποὺ κάποτε μάθαμε κι ἐμεῖς στὰ φροντιστήρια Ἀγγλικῶν, πλὴν ὅμως στὸ πλαίσιο τῆς γνωριμίας μας μὲ τὴν ἀγγλο-αμερικανικὴ «κουλτούρα»; Στὸ κάτω τῆς γραφῆς, τὸ «Jingle Bells...» δὲν ξεκίνησε ὡς χριστουγεννιάτικο τραγούδι, ἀλλὰ εἶχε γραφτεῖ γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ «Ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν» («Thanksgiving»). Ἡ ὁποία, μὲ τὴ σειρά της, ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς ἑβραϊκῆς (δὲν λείπει ὁ Μάρτης ἀπ' τὴ Σαρακοστή) ἀγροτικῆς γιορτῆς Σακότμ (μετὰ τὴν ἐτήσια σοδειὰ), συνδυασμένης μὲ ἀντίστοιχες γιορτὲς φυλῶν ἐρυθροδέρμων τῆς ἀποκαλούμενης Βόρειας Ἀμερικῆς. Πολὺ ἀργότερα -περιέργως πῶς- καθιερώθηκε σὰν τραγούδι τῆς περιόδου τῶν Χριστουγέννων.
Σὲ κάθε περίπτωση, ἡ υἰοθέτησή του ἀπὸ Ἑλληνόπουλα ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τοῦ γενικότερης ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις καὶ τῆς ἐκφυλιστικῆς δυτικοποίησης τῶν παιδιῶν μας, ὡς ἀποτέλεσμα ἑνὸς πιθηκισμοῦ ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ φαινομενικὰ μοιάζει ἥσσονος σημασίας, καταλήγει νὰ εἶναι ἐγκληματικὸς γιὰ τὴν ἰδιοπροσωπεία τῶν Ἑλληνόπουλων, δεδομένου ὅτι συμβάλλει στὴν γενικότερη προσπάθεια ἰσοπέδωσης τῶν πάντων ἀπὸ πλευρᾶς συστήματος.
Ὑπεύθυνες, βεβαίως, καὶ κάποιες ἐπιπόλαιες μανάδες, νηπιαγωγοὶ ἤ δασκάλες, οἱ ὁποῖες ἀπαξιοῦν καθετὶ ἑλληνικὸ ὡς «κατώτερο», υἱοθετώντας ἀκρίτως ὁτιδήποτε ἄλλο, κυρίως δυτικόφερτο, συνεπῶς -γιὰ τὸ κομπλεξικό, οἰκοφοβικὸ μυαλὸ τους- «πολιτισμένο» καὶ «ἀνώτερο»..!
Καλὰ κι εὐλογημένα Χριστούγεννα σὲ ὅλους, εἴθε ἀπὸ τοῦ χρόνου καὶ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αιῶνος ἐλεύθερα, ἑλληνορθόδοξα κι εἰρηνικά!