"Αυτή τη στιγμή θέλω να αφιερώσω μια σκέψη... στη Νκολέτα Μπράσκι, εδώ στην αίθουσα. Τα κάναμε όλα μαζί για 40 χρόνια, ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: με εσένα ή χωρίς εσένα. Χωρίζουμε το λιοντάρι, παίρνω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου, τη χαρά μου που κουνάει και παίρνεις εσύ τα υπόλοιπα. Ειδικά τα φτερά είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω πετάξει μερικές φορές, είναι εξαιτίας σου, για το ταλέντο σου, το μυστήριο σου, τη γοητεία σου, την ομορφιά σου, τη θηλυκότητα σου, το να είσαι γυναίκα. Το να είσαι γυναίκα, είναι ένα μυστήριο που εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε . Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ότι οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν. Και είναι η αλήθεια. Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα Νικολέτα. Αν κάτι καλό έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου. Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα με την αιώνια ματιά".