Διαρρήχτες του ήλιουδεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάριδεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός5Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοιδεν ξέρουν αν θα πεθάνουνπαραμονεύουνμε μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπιαμε τ’ άστρα στην τσέπη τους βρομισμένα με ψίχουλα10με τις πέτρες των δειλών στα χέριαπαραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως Να πεθάνουν Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά τηςαπό το χρώμα του το κάθε λουλούδι15από το χάδι του το κάθε χέριαπ’ τ’ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί |