…«Δε θέλω να περιαυτολογώ, αλλά είμαι πολύ μεθοδικός γάτος εγώ. Στρατηγός. Αποφάσισα λοιπόν να ιεραρχήσω τους στόχους μου. Νουμερο 1, φυσικά, η πόρτα του χολ [...] Δεσποσύνη, παρντόν, αλλά είσαι γελοία αν περιμένεις από μια πόρτα να σε κάνει ανεξάρτητη… Σου υπενθυμίζω επίσης πως ο ζωτικός σου χώρος είναι και ο δικός μου ζωτικός χώρος. Οπότε είμαι υποχρεωμένος να θεωρήσω την κίνησή σου casus belli και να κηρύξω τον πόλεμο αμέσως. [...] Υπολογίζω ότι έπεσα πάνω στο μισητό χερούλι περισσότερες από ογδόντα φορές. Η Δεσποσύνη απαντούσε στο πείσμα μου με πείσμα. “Φύγε, ρε χοντρέ, τι θες τώρα; Γράφω!” ούρλιαζε και με ξαναπέταγε έξω. (Καλά, είμαι περίεργος, δεν είχε ακούσει από κανέναν συνάδελφό της ότι η γάτα είναι η μούσα του συγγραφέα; Τόσο αμόρφωτη ήταν;)»…
Λένα Διβάνη, «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης», εκδ. Πατάκη.
