Η νύχτα φόρεσε τα καλά της και οι μούσες επέστρεψαν.
Κάθε πέτρα ένας μάρτυρας της τέχνης, κάθε βραδιά μια τελετουργία.
Το Φεστιβάλ ξύπνησε ξανά.
Ξετυλίχτηκε σαν όνειρο από μάρμαρο και φλόγα,
σαν ψίθυρος από λύρα που ξεχάστηκε στο χρόνο.
Οι σκιές των Μουσών γλίστρησαν απ’ τα περάσματα,
χορεύοντας στους θρόνους των θεών,
εκεί που η Τέχνη δεν πεθαίνει — γεννιέται.
Κάπου ανάμεσα στον θεϊκό ψίθυρο του βουνού και την αλμύρα του Θερμαϊκού, κάτι ξύπνησε. Ο Όλυμπος ανασαίνει τέχνη. Το φεστιβάλ επέστρεψε – όχι απλώς ως θεσμός, αλλά ως κάλεσμα. Για να θυμηθούμε, να αισθανθούμε, να ονειρευτούμε.
Ο Όλυμπος δεν είναι βουνό από πέτρα,
είναι σκηνή από φως.
κρατάμε για λίγο τη μαγεία του,
πριν χαθεί ξανά στην αιωνιότητα.
Ξεκίνησε το Φεστιβάλ. Με βήματα ελαφριά, με φωνές που κουβαλούν αιώνες, με βλέμματα που ανάβουν τις σκηνές πριν ακόμα πέσει το φως.
Θέατρο. Μουσική.
Στίχοι που γίνονται αέρας.
Πνεύματα που κατεβαίνουν στις ρίζες μας και ψιθυρίζουν: "Εδώ είσαι. Άκου. Ζήσε."
Από αρχαία θέατρα μέχρι παραθαλάσσιες σκηνές, από κλασικά έργα μέχρι ηλεκτρικά ηχοτοπία, όλα σμίγουν σε μια καλοκαιρινή τελετουργία πολιτισμού. Η μουσική ταξιδεύει ανάμεσα στα έλατα. Οι λέξεις παίρνουν φως απ’ το φεγγάρι. Οι άνθρωποι συναντιούνται, όχι απλώς για να δουν – αλλά για να ζήσουν.
Μια γιορτή όχι για τα μάτια, μα για την ψυχή.
Το Φεστιβάλ Ολύμπου δε σου δείχνει τον πολιτισμό αλλά σε καλεί να τον ζήσεις.
Φέτος το Φεστιβάλ δεν είναι απλώς μια σειρά εκδηλώσεων. Είναι μια εμπειρία. Μια διαδρομή από το μύθο στο τώρα.
Είσαι έτοιμος να ανέβεις μαζί μας προς την κορυφή; Πάρε τη θέση σου με μια πνοή αρχαίου ανέμου.
Χθες «Ορέστεια» του Αισχύλου, σήμερα ο Παντελής Θαλασσινός, μεθαύριο αρχαιολογικοί περίπατοι, στη συνέχεια η Ελεονώρα Ζουγανέλη και αμέσως μετά ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Ξεκινήσαμε, εσύ θα μείνεις πίσω;
Φωτογραφία Δημήτριος Γατσιός-Πεσερίδης