1974: Την περίοδο εκείνη ο Αναστάσιος Μίχος σκεπτόμενος να δώσει ένα άλλο όνομα στο νεοεισερχόμενο αυτό υποτροπικό φρούτο, σκέφτηκε και το μετονόμασε από φρούτο του Ολύμπου σε Ακτινίδιο.
Ο λόγος είναι προφανής εξαιτίας της ακτινωτής διάταξης των σπορείων του.
1975:Άρχισε η προγραμματισμένη εγκατάσταση ακτινιδιώνων στην περιοχή της Κατερίνης και σε άλλα διαμερίσματα της χώρας.
1976:Έγινε η πρώτη εξαγωγή στη Δυτική Γερμανία χιλίων κιλών ακτινίδια από την M.F.A. Βεροίας προς την εταιρία ATLANTA Μονάχου.
1977:Ο Υφυπουργός Γεωργίας της Γερμανίας επισκέφτηκε την Νέα Έφεσο Πιερίας για να δει αυτή αυτήν την καινοτόμο καλλιέργεια.
1978: Είχαν φυτευτεί 950 στρέμματα εκ των οποίων τα 700 ήταν στην Πιερία και τα υπόλοιπα 200 σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. 1980:Στη δεκαετία του
1980, μια σειρά από άλλες χώρες άρχισαν επίσης να καλλιεργούν ακτινίδια, με αποτέλεσμα αυξημένο ανταγωνισμό για παγκόσμιες εξαγωγές.
1981: Από το Ινστιτούτο Υποτροπικών Φυτών και Ελαίας στα Χανιά, γίνεται σοβαρή έρευνα γύρω από την τεχνική της καλλιέργειας και τις συνθήκες συντήρησης.
1985: Κατασκευάστηκε στον Κορινό Πιερίας από την Ε.Α.Σ Πιερίας το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο ψυγείο (10.000 τόνων) για την εποχή(Φωτογραφία Νο 2 εγκαίνια ψυγεία ΕΑΣ).
2024: Σήμερα η Ελλάδα με λίγο πάνω από 130.000 στέμματα και περίπου 350.000 τόνους παραγωγής, διεκδικεί στο πράσινο ακτινίδιο την: 1η θέση σε “παραγωγή” στο Βόρειο Ημισφαίριο 2η θέση σε “εξαγωγή” παγκοσμίως (1η είναι η Νέα Ζηλανδία – διότι η Κίνα δεν εξάγει) 3η θέση παγκοσμίως σε “παραγωγή” (1η είναι η Κίνα και 2η η Ν. Ζηλανδία).
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΠΟΝΙΔΗΣ