Αργότερα, ο καφές κρυώνει.
Αργότερα, χάνεις το ενδιαφέρον σου.
Αργότερα, η μέρα γίνεται νύχτα.
Αργότερα, οι άνθρωποι μεγαλώνουν.
Αργότερα, οι άνθρωποι γερνάνε.
Αργότερα, η ζωή περνάει.
Αργότερα, μετανιώνεις που δεν έκανες κάτι... όταν είχες την ευκαιρία.
Η ζωή είναι ένας σύντομος χορός, μια εύθραυστη ισορροπία στιγμών που ξεδιπλώνονται μπροστά μας, χωρίς να επαναλαμβάνονται ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Η μετάνοια είναι ένα πικρό χάπι που καταπίνεται δύσκολα, ένα βάρος που πιέζει την ψυχή με το φορτίο των χαμένων ευκαιριών και των ανείπωτων λέξεων.
Ας μην αφήνουμε τίποτα για αργότερα. Ας αρπάζουμε τις στιγμές καθώς έρχονται, με ανοιχτή καρδιά και χέρια απλωμένα για να αγκαλιάσουμε τις δυνατότητες που μας παρουσιάζονται.
Γιατί στο τέλος, δεν μετανιώνουμε γι' αυτά που κάναμε, αλλά για εκείνα που αφήσαμε ανεκπλήρωτα, για τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν, για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Πριν κρυώσει ο καφές" του Toshikazu Kawaguchi ,Μετ.Βάσια Τζανακάρη,Εκδ.Κλειδάριθμος ,2023)