Οι ραγδαίες κοινωνικές ανακατατάξεις που συνόδευαν τα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου πολέμου και του εξαμβλωματικού εκσυγχρονισμού των επόμενων δεκαετιών σήμαναν τη μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας απο το καθεστώς του πατριαρχισμού και του νόθου ή επίπλαστου αστισμού στο καθεστώς μιάς εξίσου νόθας μαζικής δημοκρατίας. Πρώτα-πρώτα άλλαξαν σημαντικά τη σύνθεση του στρώματος που προπολεμικά ονομαζόταν “αστικό”, έτσι ώστε αυτό σήμερα να αποτελείται σε βαθμό καθοριστικό για το ποιόν και τον χαρακτήρα του, απο νεόπλουτους, και μάλιστα νεόπλουτους χάρη σε εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες, τις οποίες εξέθρεψαν, μετά τη μαύρη αγορά, η “ανοικοδόμηση” και τα μεγάλα “δημόσια έργα” καθώς και η διοχέτευση όλο και μεγαλύτερου όγκου εισαγωγών στην εσωτερική αγορά. Αλλά και οι υπόλοιποι “επιχειρηματίες” με εξαιρέσεις όχι πιά πολυάριθμες, παρά τις διαφορές και την ποικίλη προϊστορία των επι μέρους ασχολιών τους, ελάχιστα διαφέρουν απο τους νεόπλουτους, ως προς το πολιτισμικό τους επίπεδο και τον πνευματικό τους ορίζοντα, στο επίκεντρο του οποίου συχνότατα βρίσκονται τα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα ή στα νυκτερινά κέντρα διασκεδάσεως.
* Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού. Απο τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή και απο το φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία. Εκδόσεις: ΘΕΜΕΛΙΟ – Ιστορική Βιβλιοθήκη. Δ΄έκδοση.
