Το πρώτο έχει να κάνει με το ταίριασμα εκείνο που δεν εξηγείται λογικά. Δε μεταφράζεται σε απλά επιφανειακά καθημερινά πράγματα. Δεν είναι η ταύτιση στις δραστηριότητες ή στην τσέπη και τον ρεαλισμό. Έχει να κάνει με ένα ταίριασμα αλλιώτικο, βαθύ κι αλλόκοτο. Ταίριασμα στις ενέργειες, στο μέσα σας, στα συναισθήματα και τις ουσίες σας.
Ταίριασμα στις ψυχές των κορμιών σας και στα κορμιά των ψυχών σας.
Έχει να κάνει με ένα ταίριασμα καυλωτικά συμπληρωματικό, γεμάτο με τόσο καρμικές αντιθέσεις που κι οι ίδιες αυτές αντιθέσεις σας τελικά μετατρέπονται σε κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να σας προδώσει ακόμη κι όταν εσείς θα έχετε ήδη προδώσει ο ένας τον άλλον. Το δεύτερο έχει να κάνει με το τρομακτικά μη διαχειρίσιμο του πράγματος. Σε πνίγει, βλεπεις, η απολυτότητα. Σε φθείρει. Κι έχεις δίκιο.
Πώς να διαχειριστεις το "όλα ή τίποτα" που σου βγάζει ένας άνθρωπος όταν η δική σου ελευθερία βρίσκεται κάπου στη μέση;
Πώς να σταθείς δίπλα στο ανεξήγητα κι αντιφατικά απόλυτο όταν αποζητάς τον ανεξάρτητο εαυτό σου μέσα στον κόσμο;
Δε γίνεται, μάτια μου, το ξέρω.
Αν ποτέ κάποιος άνθρωπος κατάφερνε να το πετύχει, θα σήμαινε πως πριν από όλα θα τα είχε βάλει ήδη με τον ίδιο τον εαυτό του.
Όμως κι αυτό εύκολο δεν το λες.
Να συνειδητοποιήσεις και να διαχειριστείς τα ανεξήγητα απόλυτα; Όντας μάλιστα πρωτάρης ακόμη απέναντι στον έρωτα και πολύ περισσότερο σε έναν τέτοιο κόσμο; Δε γίνεται.
Ή μάλλον δεν έχουμε μάθει ότι γίνεται.
Εγώ ένα πράγμα θα πω πριν σε αφήσω απόψε. Ότι η ζωή μου δίδαξε τη σπανιότητα αυτού που δεν αντέχεις να παραδεχτείς.
Μα έχεις δίκιο που δεν αντέχεις.
Οπότε αντίο από εμένα.
Σε περιμένει εκεί έξω ένα ολόκληρο βατό, γαμάτο μέλλον να διεκδικήσεις.
Ίσως και να το έχεις ήδη κατακτήσει.
Κι ας μην είναι ούτε ανεξήγητο ούτε απόλυτο. Ας είναι απλώς γαμάτα φυσιολογικό.
Σε κάποιους ανθρώπους αυτό αρκεί για να είναι ευτυχισμένοι.
***Ανάρτηση της συγγραφέως Έλλης Πράντζου