Προσπαθείς. Μόνο εσύ ξέρεις, πόσο προσπαθείς αλλά δε βρίσκεις άκρη. Τότε, έρχονται να βοηθήσουν την κατάσταση οι φόβοι σου. Ξαναπιάνεις τη συζήτησή σας από την αρχή. Με άλλο σενάριο κάθε φορά, άλλη εκδοχή. Αλλά πάντα με μια υποβόσκουσα και ακατανόητη αγωνία, να καταφέρεις να συμπεριλάβεις, όλες τις πιθανές ερμηνείες, έτσι, για να μπορέσεις να χωρέσεις μέσα και όλα εκείνα τα ατελείωτα «αν», τα «ίσως», τα «γιατί», τα «μήπως». Ξανά και ξανά…
Μέχρι που έρχεται η στιγμή, που η σιωπή βγάζει φωνή και σου λέει «ΣΤΑΜΑΤΑ». Ωραία τα έκανες όλα αυτά, όλοι λίγο ή πολύ τα κάναμε. Και; Ως πότε; Περιμένεις να αλλάξει η ζωή σου προς το καλύτερο, στην πράξη, ενώ εσύ δεν κάνεις μια αλλαγή, ούτε στην σκέψη. Από ανακυκλωμένες σκέψεις και πράξεις, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το παραγόμενο «προϊόν»;
Πολλές φορές, χειριζόμαστε τη ζωή μας σαν ταινία. Μια ταινία που έχουμε δει, ξέρουμε καλά το σενάριο και το τέλος της και εκνευριζόμαστε, όταν κάποιος αναφέρει διαφορετικά την πλοκή της. Αλήθεια τώρα, ποιος από εμάς, ξέρει το μέλλον του;
Επομένως, πώς απαιτούμε από τη ζωή, να γίνουν τα πράγματα, όπως οι ίδιοι πιστεύουμε και μάλιστα με σιγουριά περίσσεια, τόση που, όταν οι εξελίξεις είναι διαφορετικές, να πέφτουμε σε βαθιά θλίψη; Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη βαθιά θλίψη και την εσωτερική μου διερεύνηση, σαν από μηχανής θεός, δύο διαπιστώσεις μου, στάθηκαν αρκετές, για να μου δώσουν το «φιλί της ζωής»:
Για να μη στο δίνει η ζωή, κάτι ξέρει
Είμαστε σκηνοθέτες της ζωής μας, όχι οι σεναριογράφοι. Στη ζωή να ενεργείς, να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι, για το καλύτερο. Αν κάτι δε σου βγαίνει, παρόλη την προσπάθεια, άστο μην το ζορίζεις. Δέξου το σημάδι που σου στέλνει η ζωή, ότι σε αγαπάει. Για αυτό και σε σώζει. Από τι;
Από κάτι που εσύ θα καταλάβεις, μετά από καιρό. Αν και στην πραγματικότητα, όλοι, ενστικτωδώς, ίσως, γνωρίζουμε, ακριβώς, τι είναι αυτό. Παρόλα αυτά, αν εσύ επιμένεις, σχεδόν εμμονικά, σε κάτι, να είσαι έτοιμος να το ζήσεις και αυτό αλλά και τις επιπτώσεις του.
Όλα είναι στο μυαλό
Κατά καιρούς, αναζητούσα να εντοπίσω τον εχθρό της ζωής μου. Εκείνον που ευθύνεται για τις λάθος, τις δύσκολες, τις αρνητικές στιγμές μου. Τη μια είχε το πρόσωπο ενός γνωστού ή φίλου, την άλλη ενός πρώην συντρόφου, έπειτα κάποιου προσώπου από την οικογένειά μου και τούμπαλιν.
Ώσπου, σχεδόν απροσδόκητα, συνειδητοποίησα ότι ο εχθρός μου, ο μεγαλύτερος, ο πιο δυνατός (αλλά όχι ανίκητος) εχθρός μου, δεν είχε το πρόσωπο κάποιου άλλου αλλά ήταν το ίδιο μου, το μυαλό. Τόσα χρόνια μαζί αναρωτήθηκα και να είναι ο εχθρός μου; Αυτός; Ο ίδιος μου ο εαυτός;
Το μυαλό μας είναι οι σκέψεις μας. Οι σκέψεις μας είναι οι πράξεις μας. Οι πράξεις μας, είναι η ζωή μας. Η ζωή μας είναι στιγμές, θετικές και αρνητικές. Επομένως, η ζωή μας είναι το μυαλό μας.
Για να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο, πρέπει το μυαλό μας να σκέφτεται το καλύτερο. Μόνο έτσι, το μυαλό μας από εχθρός, θα γίνει φίλος μας, μόνο έτσι θα μπορέσει να μας βοηθήσει και τότε θα τα καταφέρουμε. Γιατί η ελπίδα υπάρχει, ενώ ο φόβος δημιουργείται.
Νατάσα Μυλωνά
Πηγή: enallaktikidrasi.com