Το δικαίωμα σιωπής και το συναφές δικαίωμα σε μη αυτοενοχοποίηση κατοχυρώνονται στην γενική ρήτρα του άρθρου 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ.
Έτσι, κατά το ΕΔΔΑ τα εν λόγω δικαιώματα είναι αναγνωρισμένοι, διεθνείς κανόνες που βρίσκονται στην καρδιά της έννοιας της δίκαιης δίκης του άρθρου 6, και προστατεύουν τον κατηγορούμενο από αθέμιτες πιέσεις και εξαναγκασμούς εκ μέρους των διωκτικών αρχών και συμβάλλουν στην αποφυγή λαθών κατά την απονομή της δικαιοσύνης.
Η σιωπή του κατηγορούμενου κατά την ποινική διαδικασία αν και αποτελεί δικαίωμα κατοχυρωμένο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του, σε ορισμένες έννομες τάξεις και στην ποινική πρακτική αυτών, εκτιμάται ως ομολογία ή αποδοχή της κατηγορίας, πρακτική που θίγει καίρια τον πυρήνα των υπερασπιστικών δικαιωμάτων του.
Για να προστατέψουν αυτό το ενδεχόμενο πρόσφατες αλλαγές και τροποποίησεις στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας καθιστούν, την αναγνώριση του τεκμηρίου της αθωότητας στους υπόπτους και τους κατηγορούμενους με τη μεταφορά στους δικαστές του «βάρους της απόδειξης» στις ποινικές δίκες, και την καθιέρωση του «δικαιώματος σιωπής και μη αυτοενοχοποίησης» του υπόπτου. Έτσι με το άρθρο αυτό (103Α), σύμφωνα με οποίο κατοχυρώνεται το «δικαίωμα σιωπής και μη αυτοενοχοποίησης», προβλέπεται ρητά ότι ο ύποπτος και ο κατηγορούμενος απολαμβάνουν τα δικαιώματα σιωπής και μη αυτοενοχοποίησης.
Να σημειωθεί ότι η 35χρονη κατηγορουμένη της υπόθεσης με το βιτριόλι, αντιμετωπίζει το πλημμέλημα της απείθειας αλλά και το κακούργημα της απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και το δικαίωμα σιωπής μπορεί το χρησιμοποιήσει σε όλο όλο το φάσμα της διαδικασίας από την προανάκριση μέχρι και το ακροατήριο.