Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή
τα κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούμενα «υπερήφανα» και «τιμημένα» γηρατειά βιώνουν τη χειρότερη και την πλέον επώδυνη περίοδο της ζωής τους. Με περικομμένες άθλιες συντάξεις, έλλειψη αξιοπρεπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ,αλλά και της αδιάφορης και περιφρονητικής αντιμετώπισής τους από εκπροσώπους των δημόσιων υπηρεσιών και αρχών, όταν ζητούν να λύσουν κάποιο πρόβλημά τους, αισθάνονται σαν περιθωριακά και κοινωνικά αποβλητέα άτομα. Και είναι τις περισσότερες φορές εκείνοι που ανάλωσαν τη ζωή τους εργαζόμενοι με αυταπάρνηση και θυσιαστική προσφορά στον κοινωνικό και οικογενειακό στίβο.
Είναι ακόμη οι παππούδες και γιαγιάδες που μεγαλώνουν και φροντίζουν τα εγγόνια τους, που κόβουν τους καφέδες τους για να χαρτζιλικώνουν από το πενιχρό εισόδημα τους τα άνεργα παιδιά τους και είναι εκείνοι που ξαγρυπνούν και συμπάσχουν συμπαραστεκόμενοι στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που τα απασχολούν. Και κοντά σε όλα αυτά έχουν να παλέψουν με τις ποικίλες ψυχοσωματικές ασθένειες της ηλικίας τους, τις ανημποριές και αναπηρίες τους, αλλά και το σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, καθώς διαισθάνονται ότι προσεγγίζει το τέλος της επίγειας ζωής τους.
Εκείνο όμως που τους πληγώνει περισσότερο είναι η έλλειψη σεβασμού, αγάπης και στοργής και ακόμη χειρότερα η εγκατάλειψή τους από τα παιδιά και τα εγγόνια στα οποία αφιέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ,ενισχύοντάς τα ηθικά και υλικά.
Μόνη διέξοδος για απάμβλυνση του πόνου τους ο εθελοντισμός για όσους μπορούν, καθώς και η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας για είναι τα τέλη της ζωής τους «ειρηνικά, ανώδυνα και ανεπαίσχυντα»