Δεν είμαι σίγουρος αν
τα έζησα όλα αυτά ή ήταν όνειρο…
ΑΡΗΣ: Όνειρο ήταν και τελείωσε.
ΠΑΡΗΣ: Τελείωσε το όνειρο… Άρχισε ο εφιάλτης. Ας ξυπνήσουμε να μην τον δούμε.
ΑΡΗΣ: Κάναμε ολόκληρο τον κύκλο… Ξεκινήσαμε από το μηδέν. Γίναμε μικροαστοί τρομάρα μας . Τώρα επιστρέψαμε στο μηδέν. Ο κύκλος έκλεισε… Γίναμε φτωχοί. Τι κατάρα είναι αυτή, ο λαός μας να μη σηκώνει κεφάλι για πολύ…; 20, 30 χρόνια, χαμόγελα και ευδαιμονία κι επιστροφή στο μηδέν… Και φτου απ την αρχή… Κάποτε ίσως θα περπατήσουμε άλλο δρόμο, καλύτερο που θα τραβάει μόνο μπροστά…
ΠΑΡΗΣ: Μας παρέσυρε όλους η δίνη της ευδαιμονίας, της υπερβολής και της επίδειξης ….Εκεί χάσαμε το δρόμο…. Ξεχάσαμε από πού ερχόμαστε και που πάμε…
ΑΡΗΣ: Γίναμε όλοι πλούσιοι. Πλούσιοι χωρίς λεφτά.
ΠΑΡΗΣ: Πλούσιοι με χρέη.
Πλούσιοι με δάνεια.
Πλούσιοι με κάρτες.
Πλούσιοι για τα μάτια των άλλων… Σα νεόπλουτοι, μαζέψαμε τα σκουπίδια της αριστοκρατίας και …καμαρώναμε!
ΑΡΗΣ: Είναι κακό να επιδιώκεις την ευδαιμονία; Μήπως φταίμε εμείς που ποθήσαμε λίγη ευτυχία;
ΠΑΡΗΣ: Φτωχοί με πλούσιες επιθυμίες…
ΑΡΗΣ: Δικαίωμα… .Δικαίωμα. Άρτος και θεάματα.
ΠΑΡΗΣ: Λογικό και ανθρώπινο. Να πασχίζεις για το καλύτερο. Ποιότητα ζωής....
ΑΡΗΣ: Ζούσαμε ξοδεύοντας περισσότερα από τις δυνατότητές μας…
ΠΑΡΗΣ: Και τώρα είμαστε πολύ φτωχοί, φορτωμένοι με χρέη...και ξοδεύουμε λιγότερα από όσα έχουμε ανάγκη…
ΑΡΗΣ: Όταν υπάρχουν λεφτά όλα πάνε κατ΄ ευχήν... Κακά τα ψέματα.
ΠΑΡΗΣ: . Τώρα το χρήμα δεν έχει καμιά σημασία.
Η έλλειψη χρήματος έχει....
Όταν δεν υπάρχει χρήμα όλα πάνε κατά διαόλου.
ΑΡΗΣ: Και τώρα τι κάνουμε;
ΠΑΡΗΣ: Χρωστάς;
ΑΡΗΣ: Φρόντισε γι αυτό η κυβέρνηση…! Οι ψεύτες!
ΠΑΡΗΣ: Όλοι χρωστάμε. Και τα παιδιά μας.
Από το μαιευτήριο χρωστάνε… Με το που ανοίγουν τα μάτια
ΑΡΗΣ: Βλέπουν το λογαριασμό και κλαίνε…!
ΠΑΡΗΣ: Πλούσιοι επτώχευσαν και επίνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριο, ούκ ελατοθήσονται παντώς αγαθού… Ακούς; Μας τα λέει ο θεός. Κάθε Κυριακή. Αλλά εμείς πέρα βρέχει… Δεν ακούμε.
ΑΡΗΣ: Μας παράτησε κι αυτός στη μοίρα μας. Για τιμωρία.
ΠΑΡΗΣ: Αποδίδεται δικαιοσύνη. Γιατί χάσαμε το μέτρο. Χάσαμε την ανθρωπιά μας. Χάσαμε την ψυχή μας. Πετάξαμε τα μεταχειρισμένα που μας μεγάλωσαν, νταβάδες και μπρίκια και κατσαρόλες για τα ασημικά… ξεχάσαμε τον κόπο της ζωής μας… Πόσο ανέμελοι κι ευτυχισμένοι ήμασταν, με τα απαραίτητα…
ΑΡΗΣ: Ότι στα 40 μου θα μιλούσα σα γεροντάκι νοσταλγώντας το χθες δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου…!
Αντί να σχεδιάζουμε το μέλλον, αναπολούμε το παρελθόν. Αν δεν είναι αυτό η πιο μεγάλη μας ήττα τι είναι; Τα όνειρά μας έγιναν μέλημα …να μη στερηθούμε το φαί…!
ΠΑΡΗΣ: Την κοιλιά θα τη γεμίσεις… Ένα κομμάτι ψωμί, ένα πιάτο φαί… Την ψυχή μας πως θα γεμίσουμε…
ΑΡΗΣ: Αυτή είναι που δε γεμίζει πια με τίποτα. Black out. Μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο εκτός από το πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς κι αν σου φτάσουν για τα ψώνια; Όταν αδειάζει το στομάχι, η ψυχή και το μυαλό γεμίζουν μίσος, γεμίζουν οργή, η σκέψη «στενεύει», η φαντασία στερεύει, γίνεσαι ένα τίποτα. Όχι τίποτα. Ζώο. Άγριο ζώο στη σύγχρονη ζούγκλα…
Αχ θεέ μου…!
ΠΑΡΗΣ: Και ο Θεός με ποιόν να πρωτοασχοληθεί ; Με τις δικές μας τις βλακείες,
τα σκάνδαλα,
τις λοβιτούρες,
τις κομπίνες,
τις ματσαράγκες,
τις αγυρτείες,
τις καλπουζανιές,
τα κόλπα,
τις λαμογιές,
τις κλοπές,
τους φόνους,
τις αυτοκτονίες
τις κουτοπονηριές μας και τις μικρότητές μας;
ΑΡΗΣ: Όχι βέβαια… Ποιος νοιάζεται για την κόλαση όταν ζει στον παράδεισο;
[Παύση. Στρίβει τσιγάρο, ανάβει]
Μας δείχνουν τους δρόμους να διαλέξουμε: από δω για την κόλαση, από δω για τον παράδεισο και είμαστε αναποφάσιστοι!
ΠΑΡΗΣ: Ζούμε στην κόλαση. Ο παράδεισος θέλει κόπο.
ΑΡΗΣ: Όσα χάσαμε ανήκουν στον παράδεισο… Το πιο σκληρό και άδικο, είναι ότι για όλους μα όλους, ο παράδεισος απέχει το ίδιο μακριά.
ΠΑΡΗΣ: Ο Παράδεισος είναι εκεί που χωρίς τίποτα νοιώθεις ότι τα έχεις όλα και είσαι ευτυχισμένος…
ΑΡΗΣ: Μες το σπίτι μας είναι ο παράδεισος άμα δε χρειάζεται να στεναχωριέμαι για την επόμενη μέρα.
ΠΑΡΗΣ: Ο καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει.
Υπό σκιήι ...ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου ΚΡΙΣΕΙΣ ΕΠΙ-κρίσεων ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
