Μια λίμνη με νούφαρα δεν είναι απλώς ένα κομμάτι της φύσης, είναι ένας καθρέφτης όπου το φως του ουρανού συναντά το νερό και η σιωπή αποκτά φωνή. Τα νούφαρα, απαλά σαν σκέψεις που μόλις γεννιούνται, επιπλέουν στην επιφάνειά του νερού .Είναι οι στιγμές που εξισορροπεί το βάθος και το φως.
Η λίμνη με τα νούφαρα θυμίζει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Κάτω από την ήρεμη επιφάνειά της κινούνται ρεύματα βαθιά, σκοτεινά, μυστικά. Είναι το υποσυνείδητο ,εκεί όπου κατοικούν οι φόβοι, οι επιθυμίες, τα όνειρα. Τα νούφαρα που επιπλέουν πάνω στο νερό είναι τα συνειδητά μας κομμάτια, ό,τι καταφέρνει να αναδυθεί από τα βάθη και να αντικρίσει το φως. Κάθε άνθος είναι μια σκέψη που καθαρίζεται, μια συναισθηματική λύτρωση. Η λίμνη γίνεται εικόνα ψυχικής ισορροπίας, μιας εύθραυστης γαλήνης που χρειάζεται φροντίδα για να μην ταραχθεί.
Η λίμνη,όμως, είναι συχνά τόπος αποκάλυψης ή πλάνης. Στον Οβιδιακό Νάρκισσο, η λίμνη γίνεται καθρέφτης του εγώ, που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, η Οφηλία πνίγεται σε μια λίμνη, σύμβολο της θλίψης και της σιωπής.
Όταν εμφανίστηκε ο Κλωντ Μονέ, η λίμνη με τα νούφαρα βρίσκει τη μέγιστη έκφρασή της. Εκεί, το βλέμμα του ανθρώπου δεν περιορίζεται στο να δει, μαθαίνει να αισθάνεται , αναζητώντας όχι τη μορφή αλλά το φως που την περιβάλλει, τη στιγμή που μεταμορφώνει το πραγματικό σε όραμα. Το νερό δεν είναι πια ένα αντικείμενο, είναι μια κατάσταση του βλέμματος, μια αναπνοή του φωτός.
Ο κήπος του στο Ζιβερνύ γίνεται το δικό του σύμπαν — μια μικρή γη από όνειρα και αντανακλάσεις. Η Λίμνη με Νούφαρα του Μονέ δεν είναι τοπίο, είναι κατάσταση ψυχής. Με πάνω από διακόσιους πίνακες αφιερωμένους στο ίδιο θέμα, ο Μονέ ζωγράφισε όχι τα άνθη, αλλά το φως που τα γεννά ,όχι το νερό, αλλά τη σιωπή που το περιβάλλει. Κάθε πίνακας είναι μια προσπάθεια να αιχμαλωτιστεί το άπιαστο, να αποτυπωθεί η στιγμή που ο χρόνος σταματά και ο άνθρωπος γίνεται ένα με τη φύση.
Μπροστά στις «nympheas» του Μονέ, ο θεατής δεν κοιτά βυθίζεται. Χάνεται μέσα στο νερό και στο φως, όπως ο ίδιος ο ζωγράφος χάθηκε κάποτε μέσα στα χρώματά του.
Η λίμνη με τα νούφαρα, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από φυσικό κάλλος. Είναι μια ποιητική μορφή της ψυχής. Ένας τόπος εσωτερικής γαλήνης, όπου το φως και η σκιά, το συνειδητό και το ασυνείδητο, ο άνθρωπος και η φύση αγκαλιάζονται.Κι ίσως εκεί, μέσα στην αντανάκλαση ενός νούφαρου, να βρίσκεται η πιο καθαρή μορφή της ομορφιάς, η σιωπηλή αρμονία της ύπαρξης.