Κική Δημουλά... Το να μιλήσω για την ποίηση

Το να μιλήσω τώρα για την ποίηση

έχει πράγματι πάρει τη μορφή
πολύ μακρινής παιδικής ανάμνησης,
που όταν αναγκάζομαι να την
πλησιάσω, όπως τώρα, υποδύεται
μιάν άλλη αγωνία παιδικού καιρού,
σαν αυτή που δοκίμαζα μήπως
τα παπούτσια που οι γονείς μου,
όχι συχνά, μου αγόραζαν,
μήπως
αυτά τα παπούτσια που μου άρεσαν
δεν υπήρχαν στο νούμερό μου.
Και ίσως τα ποιήματα που έγραψα
να οφείλονται κυρίως στη λύπη μου
που όσα ονειρεύτηκα ποθώντας τα
δεν υπήρχαν στο νούμερό μου.