Καταιγιστικές ερμηνείες και φορτισμένη σκηνική ατμόσφαιρα σε ένα έργο του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου με κοινωνικό προβληματισμό που επιχειρεί να ακτινογραφήσει τα ανθρώπινα αδιέξοδα και να θέσει υπαρξιακά ζητήματα.
Οι ήρωες του έργου, του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου, ζουν μέσα στο σύγχρονο αστικό πολιτισμό και «αποκαλύπτονται» τις στιγμές της μοναξιάς, πιστοποιούν την εποχή, τα ζητούμενα και τις ιδέες τους, αντικρίζοντας την αλήθεια μπροστά στον καθρέπτη τους. Όχι μόνο την εικόνα τους, αλλά και το ψυχισμό τους.
Οι πρωταγωνιστές του έργου, εμβαπτίζονται στην αίσθηση της απώλειας, του πόνου, της αυτολύπησης, του φόβου, της ανασφάλειας, του θυμού, της υποκρισίας, του αυτοσαρκασμού, της αγωνίας για το μέλλον, επιστρατεύοντας τις ελπίδες για τη ζωή, τον πυρφόρο έρωτα και την αγάπη. Ακροβατούν ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, τις επιθυμίες και τα απωθημένα.
Οι εσωτερικές μεταπτώσεις αντικατοπτρίζονται στον καθρέπτη. Γιατί η ψυχή μας είναι το είδωλο που αντικρίζουμε στον καθρέπτη.
Στον καθρέπτη αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα και τις αλήθειες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Μπορούμε να τους κοροϊδέψουμε όλους, εκτός από τον καθρέπτη. Γνωρίζει πάντα την αλήθεια. Η γνώση του εαυτού μας είναι η αρχή της σοφίας.
Ευφάνταστη η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου Σταύρου Παρχαρίδη, με την τοποθέτηση των πρωταγωνιστών μέσα σε ένα ασανσέρ που εγκλωβίζεται μεταξύ δύο ορόφων. Εκεί μπροστά στον καθρέπτη με παρέα το «είδωλό» του, ο καθένας βλέπει τα εσώψυχά. Τις αλήθειές του. Αλήθειες με τις οποίες, στο τέλος του έργου, όλοι αναθεωρούμε τη στάση μας απέναντι στη ζωή, βλέποντας το «χαμένο χρόνο» να κυλάει σαν νερό μέσα από τα δάχτυλά μας. Μήπως είναι στιγμή να κάνουμε μια νέα αρχή;
Να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε.
Το γέλιο εναλλάσσεται με στιγμές συγκίνησης, δίνοντας στο θεατρόφιλο κοινό «ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ» σύμφωνα με τον σκηνοθέτη του έργου.
Στα ΕΙΔΩΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ η τέχνη συνομιλεί με τη ζωή μέσα από ένα εντυπωσιακό σκηνικό: ένα πολύχρωμο κολάζ σχηματίζει τη λέξη-κλειδί “ΖΩ”, στέλνοντας από την πρώτη στιγμή ένα αισιόδοξο μήνυμα. Τα ασπρόμαυρα κοστούμια της εικαστικού Ειρήνης Μητούδη με λίγες στοχευμένες χρωματιστές λεπτομέρειες αποτυπώνουν το ασπρόμαυρο της καθημερινότητάς μας και τις ελάχιστες, πολύτιμες στιγμές φωτός που της δίνουν νόημα.
Το μήνυμα της ανακύκλωσης, υλικό και συναισθηματικό, διατρέχει την παράσταση ως υπενθύμιση ότι μπορούμε να ξαναχτίσουμε τον εαυτό μας, να μετατρέψουμε τα παλιά σε κάτι νέο, χρήσιμο και όμορφο.
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Δημήτρης Μπικηρόπουλος
Βάσω Δήμογλου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Σταύρος Παρχαρίδης
Συγγραφέας: Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Σκηνικά -κοστούμια : Μαρία Παπατζέλου
Μουσική επιμέλεια :Λάζαρος Σουσλόγλου (Λάρρυ Κράμα)
Κολάζ -ανακυκλώσιμα γιλέκα: Ειρήνη Μητούδη
Φωτογραφίες- Γραφιστικός Σχεδιασμός: Πασχάλης Μουδούρης (Part Grafic)
Παράλληλα τα ανακυκλώσιμα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν εκπέμπουν συν τοις άλλοις το μήνυμα της ανακύκλωσης και της κυκλικής οικονομίας.
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Δημήτρης Μπικηρόπουλος
Βάσω Δήμογλου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Σταύρος Παρχαρίδης
Συγγραφέας: Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Σκηνικά -κοστούμια : Μαρία Παπατζέλου
Μουσική επιμέλεια :Λάζαρος Σουσλόγλου (Λάρρυ Κράμα)
Κολάζ -ανακυκλώσιμα γιλέκα: Ειρήνη Μητούδη
Φωτογραφίες- Γραφιστικός Σχεδιασμός: Πασχάλης Μουδούρης (Part Grafic)