Για περισσότερους από δύο μήνες κάτω από τον ανελέητο ήλιο και την αδιάκοπη βοή των σκαπτικών μηχανημάτων, ο πληγωμένος τύμβος αποκάλυπτε αργά τα μυστικά του, κρατώντας όμως το πιο πολύτιμο βαθιά κρυμμένο στα σπλάχνα του.
Το απομεσήμερο της 15ης Ιουνίου 1994 οι αξίνες σκόνταψαν σε μάρμαρο κι όταν ο χωμάτινος όγκος απομακρύνθηκε, ήρθε στο φως ένα σπουδαίο εύρημα που πλημμύρισε με χρώμα και ζωή το άχαρο μέχρι τότε σκάμμα της ανασκαφής: από τη μακεδονική γη άρχισαν να ξεφυτρώνουν ανθέμια και ολόλευκα κρίνα, πολύχρωμα κυμάτια και μυθικοί γρύπες με χρυσαφένια φτερά. Ένας μακεδονικός τάφος του τελευταίου τέταρτου του 4ου αιώνα π.Χ. έβγαινε στο φως.
Οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν ότι, παρά τον τεράστιο όγκο που οι αρχαίοι τεχνίτες είχαν προστατευτικά συσσωρεύσει επάνω από το μικρό κτίσμα, οι αδίστακτοι τυμβωρύχοι είχαν και πάλι πετύχει τον στόχο τους.
Άγνωστο πότε και τι σήκωσαν, σίγουρα πάντως κατέστρεψαν μέρος της αρχαιολογικής μαρτυρίας.
Όμως η απογοήτευση ήταν στιγμιαία. Η κατάγραφη πρόσοψη του μονοθάλαμου τάφου, με τα εκπληκτικά χρώματα και, ευτυχώς ελάχιστες φθορές, ήταν η καλύτερη αποζημίωση.
Η αρχαιολόγος-υπεύθυνη της ανασκαφής, Μαρία Τσιμπίδου-Αυλωνίτου, περιγράφει στη Voria τον εντυπωσιακό και πέρα από κάθε φαντασία διάκοσμο της πρόσοψης:
«Το γραπτό αέτωμα διαδέχονται βαθυκύανα τρίγλυφα και λευκές μετόπες, αλλά η έκπληξη παραμόνευε χαμηλότερα, σε μία στενή ζωφόρο επάνω από το θυραίο άνοιγμα (ύψους μόλις 0,35 μ.), όπου ξετυλίγεται μια σκηνή συμποσίου. Ένα θέμα τόσο οικείο από τις περιγραφές των αρχαίων συγγραφέων και την κλασική κυρίως αγγειογραφία, αλλά για πρώτη φορά τόσο ζωντανά κοντά μας.
Στο κέντρο της παράστασης απεικονίζονται έξι στεφανωμένοι συμποσιαστές, αναγερμένοι σε τρεις ξύλινες κλίνες με καλύμματα άλικα, βιολετιά και γαλάζια. Οι μορφές, δουλεμένες από γρήγορο αλλά επιδέξιο χέρι, διαγράφονται σχεδόν ανάγλυφες, καθώς το σκουρόχρωμο φόντο αναδεικνύει την χρωματική πανδαισία. Νωχελικά ακουμπώντας σε πολύχρωμα προσκεφάλια, οι άνδρες δείχνουν παραδομένοι στη μελωδία της κιθάρας, που πάλλεται στα χέρια της επιβλητικής κιθαρίστριας.
Όμως η απογοήτευση ήταν στιγμιαία. Η κατάγραφη πρόσοψη του μονοθάλαμου τάφου, με τα εκπληκτικά χρώματα και, ευτυχώς ελάχιστες φθορές, ήταν η καλύτερη αποζημίωση.
Η αρχαιολόγος-υπεύθυνη της ανασκαφής, Μαρία Τσιμπίδου-Αυλωνίτου, περιγράφει στη Voria τον εντυπωσιακό και πέρα από κάθε φαντασία διάκοσμο της πρόσοψης:
«Το γραπτό αέτωμα διαδέχονται βαθυκύανα τρίγλυφα και λευκές μετόπες, αλλά η έκπληξη παραμόνευε χαμηλότερα, σε μία στενή ζωφόρο επάνω από το θυραίο άνοιγμα (ύψους μόλις 0,35 μ.), όπου ξετυλίγεται μια σκηνή συμποσίου. Ένα θέμα τόσο οικείο από τις περιγραφές των αρχαίων συγγραφέων και την κλασική κυρίως αγγειογραφία, αλλά για πρώτη φορά τόσο ζωντανά κοντά μας.
Στο κέντρο της παράστασης απεικονίζονται έξι στεφανωμένοι συμποσιαστές, αναγερμένοι σε τρεις ξύλινες κλίνες με καλύμματα άλικα, βιολετιά και γαλάζια. Οι μορφές, δουλεμένες από γρήγορο αλλά επιδέξιο χέρι, διαγράφονται σχεδόν ανάγλυφες, καθώς το σκουρόχρωμο φόντο αναδεικνύει την χρωματική πανδαισία. Νωχελικά ακουμπώντας σε πολύχρωμα προσκεφάλια, οι άνδρες δείχνουν παραδομένοι στη μελωδία της κιθάρας, που πάλλεται στα χέρια της επιβλητικής κιθαρίστριας.
Όρθια παίζει η νεαρή αυλητρίδα, βασικός συντελεστής της ψυχαγωγίας σε κάθε πετυχημένο συμπόσιο. Μπροστά στις κλίνες προβάλλονται τρία χαμηλά τραπέζια φορτωμένα με κάθε λογής καρπούς και ιδιόμορφα γλυκίσματα, πλασμένα με μέλι κι αλεύρι, επιδόρπια απαραίτητα για την οινοποσία. Την παράσταση ολοκληρώνει ο γυμνός λυγερόκορμος έφηβος, ο "παις" - οινοχόος, έτοιμος να σπεύσει στο κάλεσμα των ανδρών και να ξεχειλίσει με κρασί τα ποτήρια.
Αριστερά του οινοχόου και μπροστά από ένα πυκνόφυλλο δένδρο κυριαρχεί ένα βαρύ έπιπλο με τρία ράφια, όπου ακουμπούν επίχρυσες φιάλες και άλλα αγγεία.
Πρόκειται για την πρώτη απεικόνιση του "κυλικείου", ενός επίπλου που γνωρίζουμε ότι ήταν σε χρήση στην Αττική ήδη από τα χρόνια του Αλκιβιάδη και του Αριστοφάνη».
η συνέχεια εδώ: https://www.voria.gr