Χρόνια ανέμελα όταν δεν υπήρχε ψήγμα τεχνολογίας στη ζωή μας.
Κρυφτό ένα παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Ένα παιδί τα φύλαγε και τα υπόλοιπα παιδιά έτρεχαν να κρυφτούν. Στο παλιό Λιτόχωρο τις δεκαετίες 30, 40, 50 ίσως και παλιότερα τα λόγια που έλεγε αυτός που τα φύλαγε μέχρι να κρυφτούν τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετείχαν στο παιχνίδι ήταν:
"Τούμπανους...στου μάτ,
φλουέρα στου κιφάλ,
άμα δεις θα γκαβαθεις,
στου θιό θα πιταχτείς,
μαύρα ρούχα θα φουρείς,
κι ένα ξυλουκέρατου,
απ' τουν κώλους πέρνα του...
Φτου κι βγαίνου ".
Το βρήκα στο λεξιλόγιο της ντοπιολαλιάς του κυρίου Νίκου Νταβανου.