Για του ποιητές της Πιερίας... Γ. Ράπτης

Η Δήμητρα Μόσχοβα από το Λιτόχωρο είναι μια προικισμένη ποιήτρια, όπως επιβεβαιώνεται από τα ποιήματά της, που κατά καιρούς δημοσιεύει στο «Ολύμπιο Βήμα» επετειακά (όπως αυτό προς τιμήν του Αγίου Διονυσίου) και από άλλα πολλά και σπουδαία που περιλαμβάνονται στο πόνημά της «Στις όχθες του Ενιππέα» ήδη από τη δεκαετία του 2.000.
Είναι απαράμιλλη ποιήτρια με συνθετικό λόγο και γλωσσοπλαστική σε τέτοιο βαθμό, μέγιστο και άκρως πετυχημένο, που αφήνει άναυδους και τους μεγαλύτερους θηρευτές άγνωστων λέξεων στη νεοελληνική και γλωσσολόγους.
Και η Δήμητρα είναι μία μόνο περίπτωση, ίσως πολύ ιδιαίτερη και μονοσήμαντη.
Η πόλη μας, και η Πιερία ευρύτερα, διαθέτει πλειάδα ποιητών και ποιητριών, μέλη της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας ή όχι, με εξαιρετική κινητικότητα και διακρίσεις, όπως ο Γιάννης Σιδηρόπουλος, Νίκος Νέστωρας, Ανέστης Μωϋσιάδης, Χάρης Μπικηρόπουλος, Ευγενία Κορτσάρη, Ευγένιος Παπαδόπουλος, αλλά και παλιότερους, και άλλους που είτε μας διαφεύγουν, είτε δεν έχουν εκδώσει βιβλία (είναι απλά ενδεικτική η αναφορά μας και άδικη για όσους δεν αναφέρονται).
   
Ενδεικτική σ’ αυτήν την περίπτωση αναφέρομαι σε πρόσφατο ποίημα του συναδέλφου δασκάλου κ. Κουνατίδη Δημητρίου, αφιερωμένο στη μνήμη της αείμνηστης φιλολόγου του (και φιλολόγου μας) Ελένης Παπαδοπούλου. Καλύτερη φωτογραφία και ακτινογραφία της σύγχρονης τεχνολογίας δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί σήμερα.
Πράγματι, οι στίχοι του αγαπητού φίλου Δημήτρη (φέτος μας έκανε και … ποδαρικό για το νέο έτος) είναι άκρως εκφραστικοί, μεστοί και τέλειοι.
Αποδίδουν εμφαντικά ποιο αποτύπωμα έμεινε στη διαχρονία από το εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό έργο της αείμνηστης Ελένης Παπαδοπούλου, απλό, σοφό, ταπεινό, μεθοδικό, σπουδαίο.
Από ψηλά μπορεί να χαίρεται την αναγνώριση του έργου της, τη χαρά της δημιουργίας.
Γιατί, ο άνθρωπος σεμνύνεται και τρέφεται και χαίρεται πάντοτε με το δημιούργημά του, ο αρχιτέκτονας με τα σχέδια των οικοδομών του, ο χρυσοχόος με τα κοσμήματά του, ο τσαγκάρης με τα παπούτσια του, ο φούρναρης με το ωραίο και καλοψημένο ψωμί. 

Όλοι δηλαδή έχουν κάτι το απτό και ορατό από τα δημιουργήματά τους.
Όμως ο εκπαιδευτικός δεν έχει αυτή την ευτυχία, αφήνει όμως άυλο αποτύπωμα, άυλη κληρονομιά όπως η αείμνηστη κυρία Ελένη, την άυλη κληρονομιά στον ψυχισμό του φίλου Δημήτρη Κουνατίδη, και όλων που ευτύχησαν στα μαθητικά τους χρόνια να έχουν τέτοια χαρισματική φιλόλογο. Γιατί, δεν παρείχε μόνο γνώσεις. Έπλαθε χαρακτήρες, έτοιμους να ενταχθούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο…

Γ. Ράπτης