Από τα ταξίδια που τελειώνουν, μου μένουν πάντα τα μελλούμενα, για αυτό δεν έχω αναμνήσεις παρελθόντος, παρά μόνο ενοράσεις κοντινού μέλλοντος. Έπειτα η ερωτική επιθυμία διογκώνεται και κυριαρχεί επί της ταυτότητας, που καταλύεται και θολώνει όπως τα λάσπόνερα στην άκρη της ασφάλτου, ένα βράδυ που χιόνισε αλλά το χιόνι ήταν αδύναμο και υδαρές. Έτσι τα παιδιά, τα ανίψια, τα εγγόνια, τα αδέλφια, με τους οποίους ανταμώνω ξανά και ξανά, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αποτελούν πλέον δυνητικούς συντρόφους. Εξαιρώ τους γονείς διότι αναχώρησαν, κι έπαψαν να συμμετέχουν στα του ρέοντος βίου, αλλά και επειδή η κυτταρική τους μνήμη, υπερέχει εντός μου συντριπτικά. Όπως καταλαβαίνεις, η δεδομένη αιμομιξία, ο βιολογικός εκφυλισμός, τα σύνδρομα και οι τερατογενέσεις, είναι αναπόφευκτα. Σε αυτό το σύμπαν γερνάω όμορφα, σαν κατασπαραγμένο σάρκινο λουλούδι, ενώ τα πόδια μου ριζώνουν με δίψα, στη βολική σας αθωότητα.
3/20 κείμενα για την αφαλάτωση
ΚΛ - 2015
