Νίκος Σταμπάκης

ΑΦΟΣΙΩΣΗ

Οταν το μάτι αγάλματος π’ απαθανατίζει τον κολοσσό της Ρόδου σε στάση προσοχής
Μπρος στο διάβα τριών παρθένων με ρόδια
Ραντίσει το βάθρο με δάκρυα και ξερό χαλάζι
Θα σου μηνύσω αγάπη μου καθώς ο ουρανός μηνύει στ’ αναστάσιμα βεγγαλικά
Την διαρκή του αφοσίωση
Καθώς και την τακτοποίηση εκκρεμότητος π’ αφορούσε το μέγεθος κεραμιδιών
Θα σου μηνύσω μ’ εντεταλμένο δικολάβο
Την οριστική νίκη των ασμάτων μου απέναντι στα τρομερά κύμβαλα του θανάτου
Την επικράτηση του υπερφυσικού βύσσινου απέναντι στις φαβορίτες π’ εστήριζαν κατακόμβες
Όπ’ αντηχεί αδιάκοπα η φράση, «Τα πάντα είναι χαμένα,
«Χαμένα όπως φαντάρος σ’ εμποροπανήγυρη
«Χαμένα όπως αηδόνι στο σεντούκι
«Χαμένα όπως ρολόι μες σε πηγάδι
«Χαμένα όπως αστέρι σ’ έναν κουμπαρά
«Χαμένα όπως πυξίδα σε νεκροταφείο
«Χαμένα όπως φιλί μες σε βαγόνι
«Χαμένα όπως γραμματοκιβώτιο στην ομίχλη
«Χαμένα όπως ζαχαρωτό σε υπηρεσιακή τσάντα
«Χαμένα όπως μια γυναίκα μες σε σύννεφο από κιμωλία
«Κτλ.».

1990

***

ΟΔΟΣ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ

Η ζωή
Δεν θυμάται
Όσους ζουν κάτω
Απ’ το τραυλό φως
Και όλες
Οι απελπισμένες
Δεήσεις
Κι οι εκλεπτυσμένες κινήσεις
Δεν θα τους σώσουν
Όταν κοιμούνται
Θυμούνται τον έρωτα που χάθηκε
Στην λεωφόρο των σκοτεινών
Μπλε κυμβάλων
Που την λικνίζουν
Οι τσιμπίδες των καστανάδων

(Τσέλλο τον Δεκέμβρη
Τα μελοροδάκινα
Ή σαν κηλίδες αίματος
Στα νύχια του St. Paul’s)

Κι όταν ξυπνούν
Βλέπουν τον κόσμο
Να περιμένει
Κάτω από τον ήλιο
Οπου φαίνονται όλα
Τα σημάδια
Της κληρονομικής
Ασθενείας
Η ζωή
Δεν λυπάται
Οσους ζουν κάτω
Απ’ το τραυλό φως.

1988

***

ΜΑΤΑΙΟ

Τι θέλεις
Τι περιμένεις
Μες στα ψυχρά
Τοιχώματα
Στα
Ακονισμένα
Βροντερά
Μαχαίρια
Στα πιθάρια
Με τα φίδια
Που οι συριγμοί τους
Βουίζουν
Στο μυαλό σου
Όπως κάποτες
Ο ύμνος
Των φοιτητών—
Μια νύχτα
Πεντακάθαρη
Στο βάθος
Η εκκεντρική
Πανοπλία
Παρίστανε
Τον άγιο
Γεώργιο.

1988


*Από το βιβλίο ‘Το μπαούλο με τις μπίλιες”, Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2007.