Joseph Roth, Η κρύπτη των καπουτσίνων

Συνηθίσαμε όλοι το ασυνήθιστο. Βιαστήκαμε να το συνηθίσουμε. Χωρίς να το παίρνουμε είδηση επισπεύδαμε την προσαρμογή μας, τρέχαμε πίσω από πράγματα που μισούσαμε κι απεχθανόμασταν. 

Φτάσαμε ν' αγαπούμε ακόμα και την ίδια τη δυστυχία μας, όπως αγαπάει κανείς τον πιστό εχθρό του. 

Βρίσκαμε καταφύγιο στη δυστυχία μας. 

Και τής ήμασταν ευγνώμονες, επειδή κατάπινε τις μικρές, ξεχωριστές, προσωπικές μας στεναχώριες, αυτή η μεγάλη τους αδελφή, η Μεγάλη Δυστυχία• μπροστά της έσβηνε κάθε παρηγοριά - αλλά και κάθε μικρό καθημερινό βάσανο. 

Κατά τη γνώμη μου μπορεί κανείς να καταλάβει, ακόμη και να συγχωρήσει την τρομακτική υποχωρητικότητα των ανθρώπων σήμερα απέναντι στους ακόμα πιο τρομακτικούς καταπιεστές του - αν σκεφτεί ότι είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να προτιμάει τη σαρωτική καταστροφική συμφορά από τις μικρές σκοτούρες. 

Η τρομερών διαστάσεων καταστροφή καταπίνει τις μικρές δυστυχίες, τις ατυχίες. 

Γι' αυτό κι εμείς εκείνα τα χρόνια την αγαπούσαμε τη Μεγάλη, την Τρομερή μας Δυστυχία.


Joseph Roth,
2 Σεπτεμβρίου 1894 - 27 Μαΐου 1939
| Η κρύπτη των καπουτσίνων | μτφρ.: Μαρία Αγγελίδου | εκδόσεις Άγρα |