μ' ακούτε;... αγάπησα τη Ρεχίνα... Ρεχίνα την έλεγαν...
και μ' αγάπησε... μ' αγάπησε χωρίς λεφτά... μ' ακολούθησε... μού έδωσε τη ζωή της... εκεί κάτω... Ρεχίνα, Ρεχίνα... πόσο σ' αγαπώ... πόσο σ' αγαπώ σήμερα... χωρίς να χρειάζεται να σ' έχω κοντά μου... πόσο γεμίζεις το στήθος μου μ' εκείνη την ικανοποίηση... θερμή... πώς... με πλημμυρίζεις... με το παλιό σου λησμονημένο... άρωμα... Ρεχίνα... σε θυμήθηκα... είδες;... δες καλά... σε θυμήθηκα πριν... κατάφερα να σε θυμηθώ... όπως είσαι... όπως μ' αγαπάς... όπως σ' αγάπησα μέσα στον κόσμο... και κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει... Ρεχίνα, εσένα κι εμένα... που κουβαλάω και διατηρώ μέσα μου... προστατεύοντάς μας με τα δυο μου χέρια... σαν... να ήταν μια φλόγα... μικρή και ζωντανή... που εσύ μου τη χάρισες... εσύ μου έδωσες... εσύ μου έδωσες... εγώ θα έπαιρνα... αλλά εσένα σου έδωσα... άι, μαύρα μάτια• άι, σκούρο, μυρωδάτο δέρμα, άι μαύρα χείλη, άι σκοτεινή αγάπη που δεν μπορώ ν' αγγίξω, να ονομάσω, να επαναλάβω: άι τα χέρια σου, Ρεχίνα... τα χέρια σου στο λαιμό μου και... η λήθη των συναντήσεών σου... η λήθη... όσων υπήρξαν... έξω από σένα κι από μένα... άι Ρεχίνα... χωρίς σκέψη... χωρίς λόγια... ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στους σκούρους μηρούς... την αφθονία δίχως χρόνο... άι την ανεπανάληπτη περηφάνια μου... την περηφάνια που σ' αγάπησα... την αναπάντητη πρόκληση... τι μπορεί να μας πει ο κόσμος... Ρεχίνα... τι μπόρεσε να προσθέσει σ' αυτό... ποια λογική μπόρεσε να μιλήσει... στην τρέλα... του ν' αγαπιόμαστε;... ποια;...
| Ο θάνατος του Αρτέμιου Κρους | μτφρ.: Έφη Γιαννοπούλου | εκδόσεις Άγρα |