η ζωγραφική που με τραβούσε τόσο.
Πώς γίνεται και πώς τη μαθαίνει κανείς.
Για να μάθω τα μυστικά της
έχασα την προσωπική έλξη
που εξασκούσε επάνω μου,
για να δημιουργήσω αρχίζοντας
από το μηδέν μια νέα έλξη γι' αυτήν.
Ήμουν και έμεινα
ένας ερευνητής κι ένας μαθητής,
νομίζω όχι πάντα πολύ επιμελής.
Δάσκαλοί μου ήταν ο Παρθένης,
ο Κόντογλου, ο Πικιώνης.
Δάσκαλοι υπό την ευρύτερη σημασία
ο Παπαδιαμάντης, ο Σολωμός,
ο Κάλβος, ο Χαλεπάς και ο Καβάφης.
Όλοι αυτοί ήταν πληροφοριοδότες,
παρά τη μεγάλη τους δόξα,
ισάξιοι των ανωνύμων και ταπεινών
που μου έμαθαν τα πιο πολλά.
Μια άλλη εργασία που έχω κάνει
στη ζωή μου και που κάνω ακόμα,
είναι ίσως πιο σημαντική.
Η συνεχής ανάκριση που κάνω
στον εαυτό μου, όχι πάντα τέλεια,
για να μάθω ποιος είμαι,
ελπίζοντας ότι θα φτάσω
σε μια ευτυχία πιο σταθερή
αν το βρω αυτό.
Περιστοιχισμένος
από πολλούς ανθρώπους
που έχουν βασίσει τη ζωή τους
σε μια τέτοια στάση απέναντί της,
που συνοψίζεται με τις λέξεις δήλωση,
δίπλωμα, αξιοποίηση, διορισμός,
η ζωή μου ήταν δύσκολη
και όχι πολύ ευτυχισμένη.
Δίπλα σε τόσους υπερεπαγγελματίες
(πιο πολύ marketing από εμπόρευμα),
σκέπτομαι ότι θα φαντάζω
σαν ένας απληροφόρητος ερασιτέχνης.
Όλα αυτά που έκανα για τη μάθηση
είναι απαραίτητα και δύσκολα,
μα το δικαίωμα
να τολμάς να είσαι καλλιτέχνης
στο δίνει ο σεβασμός
και ο θαυμασμός χωρίς όρια της ζωής.
Η ζωή που είναι τόσο θαυμαστό πράγμα
ώστε η τιμή της να είναι το μυστήριο
του θανάτου.
Γιάννης Τσαρούχης
.................................................................................
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας