Η ιστορία μας δίδαξε πως ό,τι φοβάται περισσότερο ο άνθρωπος το δαιμονοποιεί. Δαιμονοποίησε τον λύκο επειδή είχε την ικανότητα να εξελίσσεται και ταυτόχρονα να επιβιώνει, δαιμονοποίησε τις γάτες επειδή είναι το τέλειο αρπακτικό και κινείτο ανάμεσα στους ανθρώπους, δαιμονοποίησε τις γυναίκες επειδή διαφορετικά θα είχαν καταλάβει τα ηνία αυτού του κόσμου κι όλα θα έβαιναν επιτέλους καλύτερα...
Την περιθωριοποίησαν ,την έβαλαν σε γυναικονίτες, την τύλιξαν με μπούρκες και με υφάσματα, την πετροβόλησαν, την κατηγόρησαν, την είπαν μάγισσα και την έκαψαν, της αφαίρεσαν τα δικαιώματα , της έκλεψαν την ελευθερία, την βίασαν και την χτύπησαν, την σκότωσαν... και πριν, και τώρα....
Κι όμως, τόσος μισογυνισμός, τόση διάκριση ανά τον κόσμο κι εκείνη, κόρη του Θεού, μάνα για τα παιδιά των Ανθρώπων, επιμένει να φανερώνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ανωτερότητα της, την υψηλή της ευφυία, την δύναμη του σώματος και της ψυχής της, την τεράστια καρδιά της.
Η γυναίκα, μάνα και σύζυγος, φίλη και ταίρι, ιέρεια και ιερόδουλος, γλυκιά και άγρια, δασκάλα ή μαθήτρια, είναι το μοναδικό όν σε τούτο τον κόσμο που ό,τι αγγίζει το πολλαπλασιάζει, που αποθηκεύει το κρασί της κοινωνίας βαθιά στα στήθη της και το θηλάζει στα παιδιά της, που προσφέρει σπιτικό αντί για στέγη και καταφύγιο αντί για κρεβάτι, που αγαπά ως το τέλος του κόσμου και πέρα από αυτόν, που θρέφει ψυχές και σώματα, που μπορεί και μιλά κατευθείαν στον δημιουργό επειδή την όρισε προστάτη και άγγελο τούτου του κόσμου.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη...
Θα μπορούσα να πω πως λυπάμαι που υπάρχει αυτή η μέρα για να τιμήσουμε την γυναίκα αντί να την τιμούμε καθημερινά.
Χρόνια πολλά στις υπέροχες γυναίκες λοιπόν, και σήμερα και πάντα.
