Να ετοιμάσουμε μία βαλίτσα με τα απαράιτητα και να φύγουμε για άγνωστο προορισμό…
Μακριά από όλα αυτά που σε καταδυναστεύουν, που σου κόβουν την ανάσα, που σε στενοχωρούν, που σε βασανίζουν;
Θα φύγεις και θα αφήσεις το σπίτι ανοιχτό λες και πρόκειται να πεταχτείς μέχρι το φούρνο και να ξαναγυρίσεις.
Θα φύγεις δίχως να το πεις σε κανένα. Ίσως μόνο κάποιο μήνυμα στον πιο δικό σου άνθρωπο “Είμαι καλά, μη με ψάξετε. Θα επικοινωνήσω εγώ”.
Μόνο που δεν έχεις τέτοιο άνθρωπο. Έτσι τα κατάφερες, ώστε να μην έχεις.
Παρ’όλα αυτά θέλεις να φύγεις…
Το σκέφτηκες. Μια, δυο, τρεις φορές.
Κάποτε μάλιστα τόλμησες να το κάνεις.
Έφτασες με αποφασιστικότητα ως το διπλανό τετράγωνο και μετά γύρισες τρεχάτος πίσω, από φόβο μη σε ψάξει κανείς και δε σε βρει…
Δε σε έψαξε…
Κι εσύ το σκέφτεσαι ακόμη.
Το σκέφτεσαι εκείνα τα μοναχικά βράδια που πετάγεσαι από το κρεβάτι λουσμένος στον ιδρώτα.
Το σκέφτεσαι εκείνες τις άθλιες μέρες στη δουλειά που σου ποδοπατάνε δικαιώματα και δίκια.
Το σκέφτεσαι κάθε μουντό πρωινό που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, αλλά πρέπει.
Το σκέφτεσαι κάθε φορά που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι από το φόβο του τι θα πουν οι αιώνιοι κριτές…
Η κοινωνία που υπολογίζεις και σε καταδυναστεύει, με τα απέραντα στερεότυπά της.
Η κοινωνία που σε έκανε να αποφασίσεις ποιος θα είσαι, ενώ δεν είσαι…
Η κοινωνία που σε επέβαλλε τι θα σου αρέσει, τι είναι πρέπον και τι ανάρμοστο.
Κι εσύ την άκουσες…
Έπνιξες τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τα όνειρα κι έγινες ανθρωπάκι…
Ένα αυτόματο ρομποτάκι, που υπακούει σε εντολές.
Τώρα ξυπνάς, τώρα ονειρεύεσαι, τώρα ερωτεύεσαι….
Αυτό ονειρεύεσαι, αυτό ερωτεύεσαι…
Όλα μεταξύ στενών, ενδεδειγμένων ορίων…Όλα όπως πρέπει…
Κι εσύ στο πουθενά.
Απαρνήθηκες τον εαυτό σου. Καταδικάστηκες στην πιο βαθιά μοναξιά. Στον πιο μαύρο πόνο…
Τι θα πουν οι άλλοι…
Το σκέφτεσαι εκείνα τα μοναχικά βράδια που πετάγεσαι από το κρεβάτι λουσμένος στον ιδρώτα.
Το σκέφτεσαι εκείνες τις άθλιες μέρες στη δουλειά που σου ποδοπατάνε δικαιώματα και δίκια.
Το σκέφτεσαι κάθε μουντό πρωινό που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, αλλά πρέπει.
Το σκέφτεσαι κάθε φορά που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι από το φόβο του τι θα πουν οι αιώνιοι κριτές…
Η κοινωνία που υπολογίζεις και σε καταδυναστεύει, με τα απέραντα στερεότυπά της.
Η κοινωνία που σε έκανε να αποφασίσεις ποιος θα είσαι, ενώ δεν είσαι…
Η κοινωνία που σε επέβαλλε τι θα σου αρέσει, τι είναι πρέπον και τι ανάρμοστο.
Κι εσύ την άκουσες…
Έπνιξες τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τα όνειρα κι έγινες ανθρωπάκι…
Ένα αυτόματο ρομποτάκι, που υπακούει σε εντολές.
Τώρα ξυπνάς, τώρα ονειρεύεσαι, τώρα ερωτεύεσαι….
Αυτό ονειρεύεσαι, αυτό ερωτεύεσαι…
Όλα μεταξύ στενών, ενδεδειγμένων ορίων…Όλα όπως πρέπει…
Κι εσύ στο πουθενά.
Απαρνήθηκες τον εαυτό σου. Καταδικάστηκες στην πιο βαθιά μοναξιά. Στον πιο μαύρο πόνο…
Τι θα πουν οι άλλοι…
Πως θα σε κρίνουν…
Γιατί το κάνεις αυτό;
Γιατί σπαταλάς τη ζωή που σου δόθηκε δίνοντας το κουμάντο σε Αυτούς…;
Για να μη μιλάνε; Πάντα θα μιλάνε.
Για να μην κρίνουν; Πάντα θα κρίνουν…
Αυτή είναι η δουλειά τους. Κάνε, λοιπόν κι εσύ τη δική σου.
Και δουλειά κι ευχαρίστηση και χρέος και καθήκον… Ζήσε!
Γιατί κανείς άλλος δεν επιτρέπεται να το κάνει για σένα.
Ζήσε που να πάρει γιατί περνάνε τα χρόνια. Κι εσύ τα σπαταλάς σε ανούσια πρέπει, σε ανόητα γιατί, σε ηλίθιες απαγορεύσεις…
Ζήσε…
Κι επέλεξε να ερωτευτείς αυτόν που θέλεις.
Γιατί το κάνεις αυτό;
Γιατί σπαταλάς τη ζωή που σου δόθηκε δίνοντας το κουμάντο σε Αυτούς…;
Για να μη μιλάνε; Πάντα θα μιλάνε.
Για να μην κρίνουν; Πάντα θα κρίνουν…
Αυτή είναι η δουλειά τους. Κάνε, λοιπόν κι εσύ τη δική σου.
Και δουλειά κι ευχαρίστηση και χρέος και καθήκον… Ζήσε!
Γιατί κανείς άλλος δεν επιτρέπεται να το κάνει για σένα.
Ζήσε που να πάρει γιατί περνάνε τα χρόνια. Κι εσύ τα σπαταλάς σε ανούσια πρέπει, σε ανόητα γιατί, σε ηλίθιες απαγορεύσεις…
Ζήσε…
Κι επέλεξε να ερωτευτείς αυτόν που θέλεις.
Και κάνε τη δουλειά που σ’αρέσει.
Ντύσου όπως σ’αρέσει…
Κάνε ό,τι θες…
Δική σου είναι η ζωή και πρέπει να το καταλάβεις.
Δεν μπορώ να σου ανοίξω το κεφάλι να στα βάλω μέσα…
Κάνε ό,τι θες…
Δική σου είναι η ζωή και πρέπει να το καταλάβεις.
Δεν μπορώ να σου ανοίξω το κεφάλι να στα βάλω μέσα…
Δε θα επιλέξω εγώ για σένα…
Εσύ πρέπει να το κάνεις.
Όσο προλαβαίνεις…
Όσο προλαβαίνεις…
Γι’αυτό τρέχα κι άλλαξε.
Άλλαξε όσα δεν ήταν εξ’αρχής δικά σου αλλά δανεικά.
Διώξε από πάνω σου βάρη φορτωμένα από άλλους.
Και κάνε την αρχή που δικαιούσαι,
Άλλαξε όσα δεν ήταν εξ’αρχής δικά σου αλλά δανεικά.
Διώξε από πάνω σου βάρη φορτωμένα από άλλους.
Και κάνε την αρχή που δικαιούσαι,