Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία της:
Είμαι η Νίκη Παπαδοπούλου καρδιακή και επιστήθια φίλη και κουμπάρα της Ειρήνης και φανατική θαυμάστρια της με ότι καταπιάνεται.
Την ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση και πρόταση που μου έκανε να πω 2 λόγια για την ίδια μια που δεν είμαι του χώρου των εικαστικών παρά μόνο ως θεατής και λάτρης κάθε μορφής τέχνης.
Ηταν μια θαυμάσια πρόκληση και εμπειρία η αγορά του βιβλίου ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ του κ. Θεοχάρη Μπικηρόπουλου και να τον γνωρίσω μέσα από την ποιητική συλλογή του με αφορμή την συμμετοχή της Ειρήνης με τα εντυπωσιακά αναλογικά κολάζ της.
Το ξεφύλλισμα του βιβλίου είναι απολαυστικό καθώς συνδυάζει τις 2 τέχνες, την ποίηση και την τέχνη του αναλογικού κολάζ με το οποίο ασχολείται η Ειρήνη.
Για την ιστορία το collage το επινόησε ο Georges Braque το 1912, και δύο χρόνια αργότερα το 1914, με ένα ιδιότυπο έργο μεικτής τεχνικής ζωγραφικής και κολάζ, με τίτλο το «Κεφάλι» ο Pablo Picasso μας εισάγει στα μυστήρια του κυβισμού και προσελκύει την προσοχή σε αυτό που ξέρουμε πλέον ως κολάζ. Φτάνουμε στο 1936 στην “Α’ Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών” όπου ο Οδυσσέας Ελύτης παρουσίασε για πρώτη φορά ζωγραφικούς πίνακες με τη λεγόμενη τεχνική της χαρτοκολλητικής (collage) κι έτσι γίνεται ευρύτερα γνωστή αυτή η τέχνη στη χώρα μας. Τόσο η ποίηση όσο και το κολάζ, είναι τέχνες έκφρασης της ψυχής και της περιπέτειας που βιώνει ο δημιουργός, από την εσωτερική ανάγκη να εκφραστεί. Να εκφράσει αυτό που νοιώθει την ανάγκη να πει, το ωραίο, την αισθητική, το όνειρο, τα συναισθήματα, την ευαισθησία και την ευγένεια που τόσο λείπουν από την εποχή μας. Η τέχνη λοιπόν ενώνει 2 και πρέπει να ενώνει για να γίνεται ο κόσμος πιο υποφερτός και η ζωή πιο όμορφη. Η τέχνη ενώνει και ανοίγει ορίζοντες και εδώ κρύβεται η ομορφιά της. Χρώματα και λέξεις δημιουργούν διαφορετικές εικόνες, συνειρμούς και αντίκτυπο στον κάθε θεατή και ακροατή και μας προσκαλούν στην ανακάλυψη της ευαισθησίας, της αισθητικής, της ομορφιάς και των συναισθημάτων μας
Η Ειρήνη ανακάλυψε την τέχνη του κολάζ και μεγαλούργησε. Αρχικά στο σπίτι, με νέες κατασκευές και κατόπιν μέσω του διαδικτύου που δίνει ευκαιρίες σε τέτοιες χρονικές συγκυρίες για νέες ενασχολήσεις σε όποιον αρπάζει την ευκαιρία. Και η Ειρήνη την άρπαξε, την άνθισε και την απογείωσε. Όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου, ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ, η ιδρύτρια της Λέσχης Κολάζ Θεσσαλονίκης κ.Dorothée Mesander, η Ειρήνη Μητούδη «εκφράζει τον εσωτερικό της κόσμο με το λεγόμενο «αναλογικό κολάζ». Τα κολάζ της ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν. Έντονα επηρεασμένη από τον σύγχρονο και αστικό τρόπο ζωής, η Ειρήνη Μητούδη οδηγεί τον θεατή στον σουρεαλιστικό χάρτινο κόσμο της, προσκαλώντας μας να κοιτάξουμε πέρα από την εικόνα όπως τη γνωρίζουμε και να ερμηνεύσουμε τα μηνύματα που μεταφέρει».
Ακολούθησαν συμμετοχές σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη την Αθήνα, την Μύκονο, τη Σύμη αλλά και εκτός συνόρων όπως στη Ζυρίχη, τη Νέα Υόρκη, και την Μαριούπολη της Ουκρανίας ως απόρροια της αγάπης της στην τέχνη αλλά και της αναγνώρισης του έργου της καθώς πρόκειται για μια κορυφαία στο είδος της δημιουργό του σύγχρονου κολάζ στη χώρα μας.
Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοιου είδους σύμπραξη και πέραν του πρωτότυπου και διαφορετικού, το πάντρεμα των δύο τεχνών συντείνει σε μια δυναμική ανέλιξη και για τους 2 συντελεστές του βιβλίου. Θέλω να πω ότι κρατώντας το βιβλίο για να δω τα κολάζ της Ειρήνης με παρέσυρε η ανάγνωση των ποιημάτων του κ. Μπικηρόπουλου, όπως πιστεύω και το αντίστροφο, δηλ. κάποιος αναγνώστης του κ. Μπικηρόπουλου κρατώντας το βιβλίο σίγουρα θα εντυπωσιάστηκε με την καλλιτεχνική συνύπαρξη και θα θαύμασε και την δουλειά της Ειρήνης.
Η Ειρήνη είναι a priori φίλη καρδιακή, που μας συνδέουν πέραν της συγγενικής σχέσης, δεσμοί ισχυρής και άφθαρτης φιλίας. Η Ειρήνη είναι ένας άνθρωπος δημιουργικός, πολυπράγμων, αεικίνητος, ευαίσθητος και ανοιχτός σε νέες προκλήσεις. Είναι τολμηρή, ευφάνταστη και ευφυής. Και λέω ευφυής γιατί καθώς το κύριο επάγγελμα της είναι η διακόσμηση, με την μελέτη και επίβλεψη των επαγγελματικών και προσωπικών χώρων που αναλαμβάνει, καλείται να βρει λύσεις σε δύσκολους χώρους με εξαιρετικό αποτέλεσμα που ενθουσιάζει πρώτα την ίδια και μετά και τους πελάτες της.
Από παιδί και έφηβη μέχρι σήμερα πάντα ζωγράφιζε ότι έβρισκε μπροστά της, από πέτρες της θάλασσας και βάζα του σπιτιού μέχρι τοίχους ολόκληρους δίνοντας νέα νότα και φρέσκια μορφή σε παλιά αντικείμενα. Εννοείται συνεχίζει να ζωγραφίζει και να εκφράζεται μέσα και από αυτή την τέχνη όπως φαίνεται άλλωστε και σε ορισμένα κολάζ με τη χρηση της μεικτής τεχνικής και των δύο τεχνών, ζωγραφικής και κολάζ. Δεν θα ξεχάσω τις πρωτότυπες χειροποίητες ζωγραφιστές ευχετήριες κάρτες της τις οποιες κρατώ πάντα ενθύμιο, αλλά και τα κόμικς που έκανε και απολάμβανε για σχολικές εργασίες των κοριτσιών της. Φυσικά έχει ασχοληθεί με το χειροποίητο κόσμημα και με ανακυκλώσιμα υλικά με εκπληκτικό αποτέλεσμα.
Για τον Θεοχάρη Μπικηρόπουλο, γνωρίζω ότι είναι, λογοτέχνης, ποιητής, blogger, ζει στους πρόποδες του μυθικού Ολύμπου, εμπνέεται από τους μύθους και τη ζωή. Είναι ο πολυγραφότερος λογοτέχνης της γενιάς του στην Κατερίνη, καθώς έχει εκδώσει 14 βιβλία (ποίηση, θέατρο, μυθιστόρημα, επιστημονικές πραγματείες), στην Ελλάδα και την Ιταλία ενώ σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει το 15ο του βιβλίου το νέο του μυθιστόρημα.
Αυτή η συνεργασία, ποίησης και κολάζ, της Ειρήνης και του Θεοχάρη, επιβεβαιώνει αυτό που είπε ο Μπρεχτ: «Όλες οι μορφές τέχνης είναι στην υπηρεσία της μεγαλύτερης απ’ όλες τις τέχνες: της τέχνης της ζωής».
Την ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση και πρόταση που μου έκανε να πω 2 λόγια για την ίδια μια που δεν είμαι του χώρου των εικαστικών παρά μόνο ως θεατής και λάτρης κάθε μορφής τέχνης.
Ηταν μια θαυμάσια πρόκληση και εμπειρία η αγορά του βιβλίου ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ του κ. Θεοχάρη Μπικηρόπουλου και να τον γνωρίσω μέσα από την ποιητική συλλογή του με αφορμή την συμμετοχή της Ειρήνης με τα εντυπωσιακά αναλογικά κολάζ της.
Το ξεφύλλισμα του βιβλίου είναι απολαυστικό καθώς συνδυάζει τις 2 τέχνες, την ποίηση και την τέχνη του αναλογικού κολάζ με το οποίο ασχολείται η Ειρήνη.
Για την ιστορία το collage το επινόησε ο Georges Braque το 1912, και δύο χρόνια αργότερα το 1914, με ένα ιδιότυπο έργο μεικτής τεχνικής ζωγραφικής και κολάζ, με τίτλο το «Κεφάλι» ο Pablo Picasso μας εισάγει στα μυστήρια του κυβισμού και προσελκύει την προσοχή σε αυτό που ξέρουμε πλέον ως κολάζ. Φτάνουμε στο 1936 στην “Α’ Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών” όπου ο Οδυσσέας Ελύτης παρουσίασε για πρώτη φορά ζωγραφικούς πίνακες με τη λεγόμενη τεχνική της χαρτοκολλητικής (collage) κι έτσι γίνεται ευρύτερα γνωστή αυτή η τέχνη στη χώρα μας. Τόσο η ποίηση όσο και το κολάζ, είναι τέχνες έκφρασης της ψυχής και της περιπέτειας που βιώνει ο δημιουργός, από την εσωτερική ανάγκη να εκφραστεί. Να εκφράσει αυτό που νοιώθει την ανάγκη να πει, το ωραίο, την αισθητική, το όνειρο, τα συναισθήματα, την ευαισθησία και την ευγένεια που τόσο λείπουν από την εποχή μας. Η τέχνη λοιπόν ενώνει 2 και πρέπει να ενώνει για να γίνεται ο κόσμος πιο υποφερτός και η ζωή πιο όμορφη. Η τέχνη ενώνει και ανοίγει ορίζοντες και εδώ κρύβεται η ομορφιά της. Χρώματα και λέξεις δημιουργούν διαφορετικές εικόνες, συνειρμούς και αντίκτυπο στον κάθε θεατή και ακροατή και μας προσκαλούν στην ανακάλυψη της ευαισθησίας, της αισθητικής, της ομορφιάς και των συναισθημάτων μας
Η Ειρήνη ανακάλυψε την τέχνη του κολάζ και μεγαλούργησε. Αρχικά στο σπίτι, με νέες κατασκευές και κατόπιν μέσω του διαδικτύου που δίνει ευκαιρίες σε τέτοιες χρονικές συγκυρίες για νέες ενασχολήσεις σε όποιον αρπάζει την ευκαιρία. Και η Ειρήνη την άρπαξε, την άνθισε και την απογείωσε. Όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου, ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ, η ιδρύτρια της Λέσχης Κολάζ Θεσσαλονίκης κ.Dorothée Mesander, η Ειρήνη Μητούδη «εκφράζει τον εσωτερικό της κόσμο με το λεγόμενο «αναλογικό κολάζ». Τα κολάζ της ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν. Έντονα επηρεασμένη από τον σύγχρονο και αστικό τρόπο ζωής, η Ειρήνη Μητούδη οδηγεί τον θεατή στον σουρεαλιστικό χάρτινο κόσμο της, προσκαλώντας μας να κοιτάξουμε πέρα από την εικόνα όπως τη γνωρίζουμε και να ερμηνεύσουμε τα μηνύματα που μεταφέρει».
Ακολούθησαν συμμετοχές σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη την Αθήνα, την Μύκονο, τη Σύμη αλλά και εκτός συνόρων όπως στη Ζυρίχη, τη Νέα Υόρκη, και την Μαριούπολη της Ουκρανίας ως απόρροια της αγάπης της στην τέχνη αλλά και της αναγνώρισης του έργου της καθώς πρόκειται για μια κορυφαία στο είδος της δημιουργό του σύγχρονου κολάζ στη χώρα μας.
Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοιου είδους σύμπραξη και πέραν του πρωτότυπου και διαφορετικού, το πάντρεμα των δύο τεχνών συντείνει σε μια δυναμική ανέλιξη και για τους 2 συντελεστές του βιβλίου. Θέλω να πω ότι κρατώντας το βιβλίο για να δω τα κολάζ της Ειρήνης με παρέσυρε η ανάγνωση των ποιημάτων του κ. Μπικηρόπουλου, όπως πιστεύω και το αντίστροφο, δηλ. κάποιος αναγνώστης του κ. Μπικηρόπουλου κρατώντας το βιβλίο σίγουρα θα εντυπωσιάστηκε με την καλλιτεχνική συνύπαρξη και θα θαύμασε και την δουλειά της Ειρήνης.
Η Ειρήνη είναι a priori φίλη καρδιακή, που μας συνδέουν πέραν της συγγενικής σχέσης, δεσμοί ισχυρής και άφθαρτης φιλίας. Η Ειρήνη είναι ένας άνθρωπος δημιουργικός, πολυπράγμων, αεικίνητος, ευαίσθητος και ανοιχτός σε νέες προκλήσεις. Είναι τολμηρή, ευφάνταστη και ευφυής. Και λέω ευφυής γιατί καθώς το κύριο επάγγελμα της είναι η διακόσμηση, με την μελέτη και επίβλεψη των επαγγελματικών και προσωπικών χώρων που αναλαμβάνει, καλείται να βρει λύσεις σε δύσκολους χώρους με εξαιρετικό αποτέλεσμα που ενθουσιάζει πρώτα την ίδια και μετά και τους πελάτες της.
Από παιδί και έφηβη μέχρι σήμερα πάντα ζωγράφιζε ότι έβρισκε μπροστά της, από πέτρες της θάλασσας και βάζα του σπιτιού μέχρι τοίχους ολόκληρους δίνοντας νέα νότα και φρέσκια μορφή σε παλιά αντικείμενα. Εννοείται συνεχίζει να ζωγραφίζει και να εκφράζεται μέσα και από αυτή την τέχνη όπως φαίνεται άλλωστε και σε ορισμένα κολάζ με τη χρηση της μεικτής τεχνικής και των δύο τεχνών, ζωγραφικής και κολάζ. Δεν θα ξεχάσω τις πρωτότυπες χειροποίητες ζωγραφιστές ευχετήριες κάρτες της τις οποιες κρατώ πάντα ενθύμιο, αλλά και τα κόμικς που έκανε και απολάμβανε για σχολικές εργασίες των κοριτσιών της. Φυσικά έχει ασχοληθεί με το χειροποίητο κόσμημα και με ανακυκλώσιμα υλικά με εκπληκτικό αποτέλεσμα.
Για τον Θεοχάρη Μπικηρόπουλο, γνωρίζω ότι είναι, λογοτέχνης, ποιητής, blogger, ζει στους πρόποδες του μυθικού Ολύμπου, εμπνέεται από τους μύθους και τη ζωή. Είναι ο πολυγραφότερος λογοτέχνης της γενιάς του στην Κατερίνη, καθώς έχει εκδώσει 14 βιβλία (ποίηση, θέατρο, μυθιστόρημα, επιστημονικές πραγματείες), στην Ελλάδα και την Ιταλία ενώ σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει το 15ο του βιβλίου το νέο του μυθιστόρημα.
Αυτή η συνεργασία, ποίησης και κολάζ, της Ειρήνης και του Θεοχάρη, επιβεβαιώνει αυτό που είπε ο Μπρεχτ: «Όλες οι μορφές τέχνης είναι στην υπηρεσία της μεγαλύτερης απ’ όλες τις τέχνες: της τέχνης της ζωής».
