Να βλέπω το πρόσωπό σου.
Θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου, ούτε στιγμή να μη χάσω από το πρόσωπό σου. Να βλέπω τον χρόνο που κυλάει μέσα στα μικρά αυλάκια των ρυτίδων σου και χύνεται στη χαρά και την λύπη.
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μάσκες, αυτά τα παγωμένα προσωπεία που δεν γεννήθηκαν, δεν μεγάλωσαν και δεν θα πεθάνουν ποτέ, αφού ποτέ δεν θα τραυματίσουν την ανυπαρξία.
Εγώ θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου καθώς γελάς, όταν χορεύεις, όταν χάνεσαι στη μουσική κι εγώ ψάχνω να σε βρω, όταν μισοκλείνεις τα μάτια πίνοντας.
Θέλω να σε βλέπω όταν μεθάς.
Κυρίως όταν μεθάς κι εγκαταλείπεσαι.
Για να ξέρω ότι έχω κι εγώ ένα μέρος όπου μπορώ να τα ξεχάσω όλα και να εγκαταλείψω τον εαυτό μου σ' εσένα.
Να αποθέσω όλο το καταραμένο απόθεμα της φθοράς μου, χωρίς την μάσκα ενός άλλου, χωρίς την μεταμφίεση της ανάμνησης που θα γίνουμε κάποτε.
Πόιηση : Κώστας Καναβούρης
ΦΩΤΟ: PENY DELTA