Όταν "φεύγει" κάποιος γνωστός συνήθως θυμόμαστε κάτι καλό ή κάτι κακό που μας συνδέει μαζί του. Στην περίπτωση του κυρίου Ντίνου Βέργα, που έφυγε πλήρης ημερών αλλά ενεργός ως το τέλος, θυμήθηκα τις επισκέψεις μου στο φωτογραφείο του για εκτυπώσεις, για αρχειακό φωτογραφικό υλικό ή για τις ιστορίες που έζησε ή έμαθε από άλλους. Είχα μάλιστα την τύχη το Μάρτιο του 2019 να κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το αρχείο προφορικών μαρτυριών της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Κατερίνης. Από τις σημειώσεις που κράτησα για το ημερολόγιο συνέντευξης εκείνης της ημέρας παραθέτω λίγα αποσπάσματα: "Η ροή της αφήγησης ήταν σχεδόν συνεχής, η ένταση της φωνής του χαμηλή, ο τόνος εκμυστηρευτικός και το ύφος διαρκώς σοβαρό με περιστασιακά διαλείμματα γέλιου και χαλαρότητας όταν επέλεγε να αφηγηθεί ανάλογα περιστατικά. Θυμόταν με εξαιρετική ευκολία ονόματα και ορολογίες από το κοινωνικό και επαγγελματικό του πλαίσιο... Η αφήγηση πιάνει το νήμα από τον Λιβαδιώτικης καταγωγής πατέρα της μητέρας του (Παράσχο) με τα μαντριά στο κέντρο της πόλης απέναντι από την Αστική Σχολή (σήμερα ζαχαροπλαστείο Λιάγκα) και συνεχίζει με τον πατέρα του πατέρα του από τον Αλμυρό Βόλου (καπνομάγαζο) και αναφορές που φτάνουν μέχρι τον ελληνοοτουρκικό πόλεμο του 1897. Συνεχίζει με τον πατέρα του, τη μετανάστευση στην Αμερική (Μασαχουσέτη) και την επιστροφή στην Ελλάδα προκειμένου να πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη συνέχεια στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η περίοδος της Κατοχής καλύπτει σημαντικό μέρος της αφήγησης, αν και μικρός τότε...ενώ η μεταπολεμική περίοδος περιλαμβάνει κυρίως την ενασχόλησή του με το επάγγελμα του φωτογράφου και τη στρατιωτική του θητεία ως αξιωματικού του Τεχνικού...Ιδιαίτερες αναφορές γίνονται στην σχέση του με συντηρητικούς βουλευτές του νομού (Παπαγεωργίου κλπ) και τη φωτογράφιση της επίσκεψης Φρειδερίκης/Παύλου στη δεκ. ΄50 στην Κατερίνη όπου ήταν αυτόπτης μάρτυρας δύο βασιλικών μετονομασιών όπως του Κουραδά σε Μοσχοπόταμο και της κοινότητας Βρωμερής σε Καλλιθέα...
Η αφήγηση αφιερώνει ένα μεγάλο τμήμα της στη σταδιοδρομία του ως φωτογράφου/ιδιοκτήτη φωτογραφικού καταστήματος από το 1949 και την πρώτη γνωριμία του με το επάγγελμα μέσω του μεγαλύτερου αδελφού του Γιάννη...Πολύ ενδιαφέρουσες επίσης οι εικόνες της περιοχής των αστικών (όπου το πατρικό του σπίτι) γύρω από την οδό Θεσ/νίκης σαν να περιγράφει αγροτικό τοπίο".
Η αγαπημένη μου φωτογραφία από το αρχείο του και η οποία συνοδεύει το κείμενο, είναι ένα στιγμιότυπο καθημερινής ζωής της Κατερίνης των αρχών της δεκ. '50 "τραβηγμένη" μέσα από το πρώτο του φωτογραφείο στον Πλάτανο.
