ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ... ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

"Μα πρέπει άραγε να θυμάμαι την προσβολή σου, Νάστινκα; Να φέρω ένα σκοτεινό σύννεφο στην ξάστερη, ατάραχη ευτυχία σου, κατηγορώντας σε πικρά, να προξενήσω θλίψη στην καρδιά σου, να την προσβάλλω με κρυφές τύψεις, και να την αναγκάσω να τρέξει μελαγχολικά τη στιγμή της ευτυχίας, να τσαλακώσω έστω και ένα από εκείνα τα εύθραυστα λουλούδια, που θα έχεις πλέξει στις μαύρες μπούκλες σου, όταν θα πηγαίνεις μαζί του στο ιερό;...Ώ, ποτέ, ποτέ! Ας είναι καθαρός ο ουρανός σου, ας είναι λαμπρό και ατάραχο το αγαπημένο σου χαμόγελο, ας είσαι ευλογημένη για το ένα λεπτό της μεγάλης ευτυχίας, που χάρισες σε μιαν άλλη μοναχική καρδιά που σου χρωστάει ευγνωμοσύνη! Θεέ μου! Ένα ολόκληρο λεπτό μεγάλης ευτυχίας! Δεν φτάνει άραγε αυτό, για όλη τη ζωή του ανθρώπου;... "