ΟΙ ΖΗΛΩΤΕΣ, οι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ...και οι διαθρησκειακές ζυμώσεις. Του νομικού Κ. ΤΑΟΥΛΑ

 Ἄς ἀφιερώσουμε τήν σημερινή ἀνάρτηση στήν στάση τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στο ἐνδεχόμενο ἐπιβολῆς ἑνός κεντρικά διευθυνόμενου συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης, μιά καί ἀπό πρώτη ἄποψη ἕνα πολιτιστικά ὁμογενοποιημένο περιβᾶλλον ἀλληλοκατανόησης καί συνεννόησης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων μοιάζει να ἀποτελεῖ ἰδανικό παράγοντα διαδόσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, πού ἀπευθύνεται, ὡς γνωστόν, εἰς «πάντα τά ἔθνη». Μάλιστα κατά τον ἀπόστολο Παῦλο, για τόν Χριστό δέν ὑπάρχει διαχωρισμός σέ ἔθνη, φυλές, φῦλα κλπ., διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι «ἕνα» ἐν Αὐτῶ. Στήν ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία ὅπου ἀνήκουμε τώρα, ὑπάρχουν δύο εὐδιάκριτες τάσεις, οἱ λεγόμενοι ζηλωτές και οἱ ἀποκαλούμενοι ἀπό αὐτούς οἰκουμενιστές. Οἱ πρῶτοι ἐμμένουν στην ἀπόλυτη ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας, πού εἶναι ἡ ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παραδοθεῖσα καί δέν εἶναι ἀποδεκτό νά νοθεύεται ἀπό τήν σύμπλευση μέ αἱρετικούς ἤ ἀλλόδοξους, κάθε δέ τέτοια ἀπόπειρα τήν βλέπουν πολύ καχύποπτα. Οἱ δεύτεροι ἐμφανίζονται πιο διαλλακτικοί. Κι ἐπειδή οἱ θεωρούμενες πνευματικές κεφαλές τῆς ὀρθοδοξίας (πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος Ἑλλάδος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κι ὅλα τά καλά παιδιά) τείνουν ὡς καλοί πολιτευτές ξεκάθαρα πρός τήν πλευρά τῆς συνεννοήσεως ὄχι μόνον μέ τίς ἄλλες ἀποκαλούμενες χριστιανικές ἐκκλησίες ἀλλά καί μέ ἄλλες θρησκεῖες, χάσμα μέγα ὑπάρχει μεταξύ τῶν δύο πλευρῶν, ἔστω και ἄν ἡ πλειοψηφία τῶν «ζηλωτῶν» προέρχεται ἀπό τόν κατώτερο κλήρο, μερίδα τῶν μοναχῶν καί τοῦ λαοῦ καί δέν χαράσσει τήν ...ἐπίσημη γραμμή. Ὡς συνήθως βέβαια ἡ ὑπόθεση ἔχει λάβει τόν χαρακτῆρα σκληρῆς ἰδεολογικῆς διαμάχης, στήν ὁποία οἱ ἑκατέρωθεν ἀπόψεις ἐμφανίζονται μπετόν ἀρμέ. 

Στήν πραγματικότητα ἡ ἐθνικότης, ἡ κρατική ὀντότης και ἡ θρησκεία και οἱ ἐξ αὐτῶν διαφορές εἶναι γεγονότα πολιτικά καί πολιτιστικά, ὁπότε ἡ συνεννόηση και ἡ εἰρήνευση μεταξύ τέτοιων θεσμῶν εἶναι κατ’ ἀρχήν εὐπρόσδεκτες καταστάσεις, πού ἀφοροῦν τόν κατά κόσμον βίον. Ἡ ὀρθοδοξία ὅμως δέν εἶναι πολιτικόν ἤ πολιτιστικόν γεγονός ἀλλά κατ’ ἐξοχήν πνευματικόν. Στην γνωστή διάκριση «τά τοῦ καίσαρος καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ» δέν μπορεῖ, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ την πίστη τῆς Ἐκκλησίας να γίνουν στα ζητήματα τοῦ Θεοῦ νταραβέρια ἤ ἀκόμη χειρότερα παραχωρήσεις, πού θα ὁδηγήσουν στην προσβολή τοῦ ἰδίου τοῦ ἀληθεύοντος Ἁγίου Πνεύματος. Κι αὐτός εἶναι ὁ οὐσιαστικός κίνδυνος ἀπό τίς διαθρησκειακές και «διεκκλησιαστικές» συναντήσεις (το βάζω σε παρένθεση διότι Ἐκκλησία εἶναι Μία και ὁ ὅρος εἶναι contradiction in terms). Οὔτε βεβαίως αὐτό πρέπει νά μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀπομονωτισμό, ἤ σέ μιᾶς μορφῆς σεχταρισμό, γιά νά χρησιμοποιήσω μιά παλιά λέξη τῶν κομμουνιστῶν, ἀφοῦ τό μήνυμά μας ὀφείλουμε μονίμως νά τό στέλνουμε σέ ὅλο τόν κόσμο διατηρῶντας ἀνοιχτές τίς πνευματικές διόδους πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Τέλος ὑπάρχει καί μία ἄλλη παράμετρος. Παγκόσμια διακυβέρνηση, ὡς ὅρος, φέρνει στό μυαλό τοῦ χριστιανοῦ, θέλουμε δέ θέλουμε, τόν «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου». Κι ἐπειδή ἐμεῖς -ὀφείλουμε νά- γνωρίζουμε τόσο τά γεγραμμένα καί ἐν κρυπτῶ ἀποκεκαλυμμένα ὅσο και τά σημεῖα τῶν καιρῶν, εἴμαστε πολύ ἐπιφυλακτικοί, γιά νά χρησιμοποιήσω μία ἥπια φράση, ὡς πρός τήν φύση τοῦ πραγματικοῦ ἐμπνευστῆ τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης… to be continued.