-στη μνήμη του Ντίνου Χριστιανόπουλου-
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2000. Μιλένιουμ! Διαφήμιζαν όλοι την πορδοχαρά τους, αφού τους έλαχε να ζήσουν το γύρισμα της χιλιετηρίδας. Ε και; Εγώ θα το γλεντούσα κλασικά στα μέτρα μου. Και θα περνούσα με την παρέα μου μέγκλα. Μάζεψα λοιπόν χήρες και ορφανά, όπως έκανα κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και δόθηκε το ραντεβού μισή ώρα πριν απ’ την αλλαγή της χρονιάς. Στο στέκι μας. «Τομπουρλίκα», οδός Καλαποθάκη, απέναντι απ’ το σέρβικο προξενείο. Η καλύτερη ρετσίνα, και τα πιο αχτύπητα ρεμπέτικα.
Και λέω, δεν ανεβαίνω κατά τις δέκα στην Δημητρίου Πολιορκητού, να πάρω μαζί μου και τον Ντίνο να κάνουμε Πρωτοχρονιά παρέα; Πάλι σόλο θα τη βγάλει τη γιορτή ο φουκαράς! Δεν είχα προλάβει και να του δώσω μια μικρή βασιλόπιτα με φλουρί που του ετοίμαζε κάθε χρόνο η μάνα μου. Πήρα το δρόμο για την Άνω Πόλη με το πάσο μου, να κόψω κίνηση, να δω «ολίγη αγαπημένη πολιτεία». Σε μισή ώρα ήμουνα στο λαϊκό αρχοντικό που νοίκιαζε εκείνο τον καιρό ο Χριστιανόπουλος.
-Βρε καλώς τον, με προϋπάντησε θερμά.
-Χρόνια πολλά, ήρθα να σε πάρω για το βράδυ, να βγούμε έξω, έχω καλή συντροφιά. Ρεμπετοκατάσταση.
-Εσείς να βγείτε, να γλεντήσετε, είστε νέοι, εγώ θα μείνω μέσα να συμπληρώσω το ημερολόγιο της χρονιάς.
-Τέτοιος που είσαι, τι να σε κάνω; Που δε θες το καλό σου;
Μ’ έβαλε στο δωματιάκι που το ’χε για γραφείο και κρεβατοκάμαρα μαζί.
-Θα σε κεράσω γλυκό βύσσινο Παπαγεωργίου, είναι το καλύτερο. Κι από πιοτό, Φάντα.
-Καλά, έτσι νομίζεις θα ξεμπερδέψεις τέτοια μέρα; Έχω ντουζένια. Θέλω κάτι αλκοολούχο, να φτιαχτώ.
-Έχω λικέρ μπανάνα.
-Ε μωρε Ντίνο, αυτά είναι γυναικεία πιοτά.
-Μα κι εγώ για κάτι φιλενάδες μου το έχω. Πίνουν από καμιά γουλιά όταν με κάνουν βίζιτα. Δεν έχω σέρτικα που προτιμάς του λόγου σου.
-Φερ’ το, θα το τιμήσω δεόντως.
Το δωμάτιο μισοσκότεινο, ο Ντίνος καθισμένος στο γραφείο του, εγώ απέναντί του στην πολυθρόνα, δίπλα στο παράθυρο που το άνοιγα κάπου κάπου να ξεμπουκάρουν τα ντουμάνια απ’ τα τσιγάρα μου. Μας φώτιζε μόνο ένα παλιό και ογκώδες σιδερένιο πορτατίφ. Στο μεταξύ η μεγαλόσωμη και παραχαϊδεμένη γάτα του θρονιάστηκε πάνω στο κρεβάτι με την στρατιωτική κουβέρτα και με κοίταζε κατάματα, βλοσυρά μου φάνηκε και ανταγωνιστικά. Στον διπλανό τοίχο ήταν κρεμασμένη η εικόνα ενός λιπόσαρκου αγριωπού ασκητή που μας έβλεπε όλους επιτιμητικά. Βρέθηκα πολιορκημένος ανάμεσα σε τέσσερα μέτωπα. Ο Ντίνος με το διαβρωτικό του βλέμμα, -παρόλο που φαινόταν στις καλές του-, αντίκρυ μου, η γάτα με κατασπαρακτική διάθεση δίπλα μου, ο όσιος με την ελεγκτική εποπτεία του από ψηλά, και στη μέση ο προβολέας σαν εργαλείο ανάκρισης της Γκεστάπο. Αισθανόμουν άβολα.
-Βρε παιδί μου, αυτό τον άγιο τι τον θες; Δε σε τρομάζει;
-Ίσα ίσα, επίτηδες τον έστησα εκεί για να τον αντικρίζω πρωί πρωί μόλις ξυπνώ και να με συνετίζει.
-Και η γάτα; Δεν είναι καλύτερα να βγει έξω;
-Όχι, γιατί είναι παραπονιάρα, θα το πληρώσω μετά.
-Ντίνο, πρέπει κάποιος απ’ όλους να φύγει.
-Τι λες μωρό μου; Εσύ δεν γίνεται, εγώ δεν γίνεται, ο άγιος δεν γίνεται, και νομίζεις πως η γάτα γίνεται; Εμ, δεν γίνεται.
Τι να ’κανα; Να ζητούσα να σβήσει το πορτατίφ; Αδύνατον ν’ ανάψει το φως, ήθελε να κάνει ατμόσφαιρα. Συμβιβάστηκα λοιπόν με την κατάσταση.
Πιαστήκαμε στην κουβέντα. Μιλήσαμε για πολλά και διάφορα. Είπαμε τον καημό μας για όνειρα που είχαμε και δεν πραγματώθηκαν αλλά γελάσαμε και πολύ σχολιάζοντας τα καμώματα κάποιων γνωστών μας τη χρονιά που έφευγε.
Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι.
-Η ώρα πέρασε. Είναι έντεκα και. Θα στήσω τα καρντάσια.
-Έλα να σε ξεπροβοδίσω.
-Α, Ντίνο, την πίτα, δεν κόψαμε τη βασιλόπιτα.
Με τι λαχτάρα την είχε κάνει η μάνα μου! Να ευχηθείς από μέρους μου τον κύριο Ντίνο, μου είχε πει.
-Πες της για άλλη μια φορά ευχαριστώ.
Παραμερίσαμε τα σύνεργα και στήσαμε την πίτα στο γραφειάκι.
-Θα την κόψεις εσύ σαν πατριάρχης.
-Αποκλείεται, φοβάμαι μη κοπώ εγώ, να το κάνεις εσύ.
-Ωραία! πρώτο κομμάτι στην ποίηση. Μακάρι να πέσει σ’ αυτήν.
-Είσαι εκπληκτικός! Και η γάτα;
-Ουφ με τη γάτα! Κάτι θα γίνει και γι’ αυτήν.
-Το δεύτερο κομμάτι ανήκει στη Θεσσαλονίκη.
-Μπράβο!
-Το τρίτο για το Ντίνο.
-Πολύ καλά.
-Το τέταρτο στο Θωμά.
-Καλά, και η γάτα:
-Αμάν! Και το πέμπτο λοιπόν στη γάτα. Θες και κάναν άλλο; Κάνα Αγιοβασίλη, κάνα Χριστό;
-Ε, φτάνουν τόσοι. Σαν πολλοί μαζευτήκαμε.
-Ταμάμ! Για να δούμε τα κομμάτια.
-Ας κοιτάξουμε πρώτα της γάτας που είπες ότι θα το τύχει.
-Δεν είπα τέτοιο πράμα!
Πράγματι το φλουρί έπεσε στη γάτα. Φαρμακώθηκα. Όχι τίποτα, πίστευα πως ήταν πλάσμα κακό. Ο Ντίνος βέβαια ενθουσιάστηκε.
-Μια χαρά λοιπόν. Εσύ θα ’χεις γούρι, θα πετύχει κανένα μερακλή κεραμιδόγατο και θα σου κάνει πολλά γατάκια το νέο έτος.
Στο μεταξύ ρούφα ρούφα το λικέρ τόσην ώρα είχα έρθει στο τσακίρ κέφι.
-Άντε, τώρα να σου τραγουδήσω «Πάει ο παλιός ο χρόνος» και να την κάνω.
-Θα σου δώσω τώρα κάτι για να κεράσεις τους φίλους, να πιείτε για πάρτη μου
-Έγινε!
-Άντε να σε ξεβγάλω.
-Καλή χρονιά, φίλε! Έλα να ασπαστούμε.
-Καλή χρονιά! Φίλα με εσύ, γιατί εγώ είμαι κρύος.
-Ασ’ τα αυτά, αν δε με φιλήσεις κι εσύ δεν πιάνει.
-Ας είναι!
Και φιληθήκαμε. Μα κάνοντας να κλείσει την πόρτα , αχ, λέω, δεν δοκιμάσαμε την πίτα, να δούμε τι λογιώ την έφτιαξε η κυρα-Παρασκευούλα.
Πιο πολύ για να μου πει ένα μπράβο, έστω και τυπικό, να της το μεταφέρω, να της δώσω τη χαρά.
Επέστρεψε με το κομμάτι του. Πήραμε από μια μπουκιά. Δεν είπε τίποτα. Ε, δεν άντεξα.
-Πως σου φάνηκε;
-Δεν είναι άσχημη αλλά το ζαχαροπλαστείο «Μερόπη», στην Εγνατία, δίπλα στην οικοδομή του κυρίου Βαρβιτσιώτη βάζει καλύτερο μαχλεμπί. Είναι η ωραιότερη βασιλόπιτα της πόλης μας.
Μου ’ρθε να του τρίψω την πίτα στη μούρη αλλά μέρα που είναι, είπα, άσε….
Την επομένη, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, σηκώθηκα πρωί πρωί, όλος αγωνία, και κατέφτασα φουριόζος στο εν λόγω κατάστημα να πάρω γεύση απ’ αυτή τη περίφημη, υποτίθεται, βασιλόπιτα. Ήταν μια συνηθισμένη γλυκιά πίτα της σειράς, με παραπανίσια ζάχαρη και παραφουσκωμένη απ’ τα διογκωτικά.
Μα δε θύμωσα. Δε βαριέσαι, ρε Ντίνο, σκέφτηκα, σίγουρος πως μόνος του θα απολάμβανε την βασιλόπιτα της μάνας μου και με το παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς μου ’χε ξανακάνει παρόμοια χουνέρια.
Αυτός ήταν ο άνθρωπός μας. Και στις πιο ευχάριστες στιγμές έπρεπε να χύσει και μια δόση δηλητήριο. Αλλιώς δε θα ήταν ο Ντίνος. Όμως έτσι είναι η αγάπη, αυτό είναι το όφελος απ’ τα βαθιά συναισθήματά μας για τους άλλους, να κρατάς μέσα σου το καλό παραβλέποντας το σκάρτο. Έτσι τον νοσταλγώ γλυκά κι αυτή την πρωτοχρονιά που έχει περάσει πια στην άλλη όχθη. Κι θα του κόψω ένα κομμάτι απ’ την βασιλόπιτα. Ελπίζω να του πέσει το φλουρί. Να το χαρεί η ψυχή του από κει που βρίσκεται.
Και να τον σχωρνάμε και να μας σχωρνά για όσα μας πότισε και τον ποτίσαμε φαρμάκια.
*** ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΛΟΥΣ-ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤHKE ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ lifo
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΛΟΥΣ-ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤHKE ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ lifo
https://www.facebook.com/thomas.korovinis.5