Το χρήμα δεν το «χορταίνει».
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής αναλώνεται σε έναν αγώνα για το χρήμα. Να ικανοποιήσει τις ανάγκες του και όσο το μπορεί να αποκτήσει περισσότερα και να γίνει πλούσιος ή ακόμη πιο πλούσιος.
Όχι όλοι οι άνθρωποι αλλά αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα πολλά και τα περίσσια μας χαλάνε και τα ίσια. Αυτοί που μπροστά στο «χρήμα» μπορούν να δοκιμάσουν κάθε αθέμιτη μέθοδο πλουτισμού και ας ζούνε μονίμως με τον ένοχο φόβο των πράξεων. Τον φόβο, που είναι η μεγαλύτερη ήττα στη ζωή! Όποιος φοβάται στη ζωή, δεν ζει. Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από το θέαμα ενός φοβισμένου άνθρωπου. Και κυρίως των ανθρώπων που χτίζουν χρυσά τείχη πλουτισμού για να ζούνε στην ασφάλεια τους και χωρίς να το καταλάβουν γίνονται αυτά τα τείχη –όπως λέει και ο ποιητής - η φυλακή τους. Βασανίζονται μέσα στο χρυσό κλουβί τους, τους τρώει το μαράζι, μπορεί και οι Ερινύες. Μόνη παρηγοριά η έκπληξη και ο θαυμασμός στα μάτια των άλλων. Αυτή η αναγνώριση και η αποδοχή που κρύβουν από πίσω τη ζήλια, το μίσος, ίσως και το συμφέρον τους. Το κυνήγι του πλουτισμού ως αυτοσκοπός είναι καταστροφικό, με τον ίδιο τρόπο που η μέλισσα από τη λαιμαργία της πνίγεται μέσα στο ίδιο της το μέλι.
[Ο Κένταυρος που αγαπούσε τη Γοργόνα, εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ- Μπικηρόπουλος Θεοχάρης]
