Μία συγχώρεση λευκή σαν βότσαλο που σμίλεψαν αιώνες ολόκληρους καλφάδες κι αρχιμάστοροι, πέλαγα της πατρίδας μου, μονάχα με θάλασσας νερό κι αλάτι. Ένα άσπρο βότσαλο τόσο δα μικρό, νανουρισμένο στο βουητό του μελισσιού και στα μελτέμια της φυλής μου που τύφλωσε τον ήλιο κοιτάζοντάς τον κατάματα με όπλα μονάχα την καταγωγή και το λευκό της αθωότητάς του. Χιονίζει στις αυλές του κόσμου Φυλλίδα και στα κλαδιά των Χριστουγέννων γεννιέται φως, χιονίζει την νύχτα των μάγων και χορωδίες έρχονται από μακριά, μικρών παιδιών φωνές γέλια και φαναράκια που φώτισαν μοναχικών ανθρώπων το άβατο της ορφανής της αγκαλιάς το νηστικό και τ΄άκαμπτο . Που φώτισαν Φυλλίδα το δρόμο σου, τον ψίθυρο, το άγγιγμα και του στερνού φιλιού το ΄΄αντίο΄΄ για εκεί που ήθελες να πας, για εκεί που θέλησες και πήγες".