Αν το δούμε αντικειμενικά και ψύχραιμα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε μια ευλογημένη γενιά. Παρά τη ζώσα, τρέχουσα κρίση, παρά το μωσαϊκό απογοητεύσεων και ακυρωμένων προσδοκιών, παρά τις περίεργες στροφές και στραβοτιμονιές της ζωής…
Είμαστε η γενιά που έζησε πολλά. Εννοείται, πολλά σημαντικά, στα όρια του μοναδικού. Είδαμε την Ιστορία να ξεκινά να γράφεται. Και να εκτυλίσσεται. Παρακολουθήσαμε όλα τα κεφάλαια που ακολούθησαν. Και είδαμε το βιβλίο να αλλάζει. Και να ξεκινάει από την αρχή.
Εκείνη η μέρα όμως ήταν το tipping point. Η D-Day του τέλους της εθνικής μας μοναξιάς. Μια στιγμή που ακόμη και η Ιστορία κοντοστάθηκε για να την απολαύσει, να τη βιώσει, να χαμογελάσει. Μια στιγμή που ταξίδεψε στο μέλλον. Ή μάλλον… ξεκίνησε το μέλλον.
Πέρασαν ήδη 33 χρόνια. Τρεις ολόκληρες δεκαετίες από την 14η Ιουνίου του 1987, τότε η παρέα του Νίκου Γκάλη κέρδισε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας την εμβληματική “αρκούδα” της Σοβιετικής Ένωσης. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού, μέχρι την επόμενη, όπως θα έλεγε ο “γκάνγκστερ”. Το απόλυτο προϊόν νικητή που σεργιάνισε ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό.
Ο στρατηγός Γκομέλσκι, προπονητής εκείνης της Σοβιετικής ‘Ενωσης, είχε μιλήσει απαξιωτικά για τη “νίκη της Μαυριτανίας”. Υποτιμώντας την αυταπόδεικτη πραγματικότητα ότι… και οι Μαυριτανίες έχουν δικαίωμα στον εθνικό θρίαμβο.
Το έπος του 1987 ήταν η αρχή. Η αρχή των πάντων (σχεδόν) στον ελληνικό αθλητισμό. Μέχρι και σήμερα ωστόσο, οι εικόνες, η φωνή του Συρίγου, ο ήχος από το Final Countdown, προκαλούν τρέμουλο συγκίνησης, επειδή η επιτυχία δεν ήταν στενά αθλητική. Ήταν εθνική, κοινωνική, συλλογική.
Ήταν η πρώτη και μάλλον… τελευταία φορά, που το έθνος ενώθηκε. Παραμέρισε όσα πολλά, αισθανόμαστε περίπου γονιδιακά ότι μας χωρίζουν. Και γι’ αυτό τα καταφέραμε. Όχι απλά και μόνο σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ, ή σε εκείνον τον τελικό. Καταφέραμε να φτιάξουμε σχολή μπάσκετ. Που, 32 χρόνια μετά, αντέχει, ανανεώνεται, ανατροφοδοτείται.
Όλα ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ. Σε ένα εκκωφαντικό παράδειγμα, του πόσα μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι. Όταν δηλαδή παραμερίζουμε τον εθνικό διχασμό, που και σήμερα βιώνουμε. Λίγες φορές το έχουμε κάνει. Αλλά όσες φορές το κάναμε, η Ιστορία… κοντοστάθηκε.
Η Ελλάς ευγνωμονούσα…