Για τη δύναμη των λέξεων - μια ταινία ζωής που άλλαξε τη ζωή μας! Για τη δύναμη των λέξεων στον απόηχο του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών, για σήμερα!
Οι λέξεις δεν έρχονται ποτέ μόνες. Κουβαλούν πάντα κάτι από εμάς πριν ακόμα τις εμπιστευτούμε. Μπαίνουν στη ζωή μας σαν μικρές μετατοπίσεις: αλλάζουν τον τόνο μιας μνήμης, το βάρος μιας απουσίας, τη θερμοκρασία της σιωπής. Δεν είναι εργαλεία· είναι γεγονότα.Υπάρχουν λέξεις που ειπώθηκαν και δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Κι άλλες που δεν ειπώθηκαν και συνεχίζουν να ζουν, σαν ανοιχτοί λογαριασμοί με τον εαυτό μας. Αυτές είναι οι πιο επίμονες. Δεν ζητούν εξήγηση. Ζητούν αντοχή.Μια λέξη μπορεί να σε σηκώσει όρθιο όταν όλα μέσα σου έχουν παραιτηθεί. Μπορεί όμως και να σε καθίσει ξανά στο σκοτάδι, με την ευγένεια εκείνου που δεν ήξερε τι έκανε. Γιατί οι λέξεις δεν έχουν πρόθεση. Έχουν συνέπειες.Τις έμαθα από νωρίς. Όχι στα βιβλία, αλλά στα πρόσωπα. Στον τρόπο που κάποιος απέφευγε να πει «φοβάμαι» και έλεγε «δεν πειράζει». Στον τρόπο που το «θα δούμε» σήμαινε ήδη «όχι». Εκεί κατάλαβα πως οι λέξεις είναι οι πιο ακριβείς μάρτυρες της ζωής μας, ακόμη κι όταν λένε ψέματα.Γράφω για να τις βάλω στη θέση τους. Όχι για να τις εξημερώσω ,δεν γίνεται. Γράφω για να τους δώσω χώρο, να μην πέφτουν βαριά πάνω μου. Για να μπορώ να τις κοιτάζω χωρίς να με συνθλίβουν.Και κάποιες φορές, σπάνια, μια λέξη γίνεται καταφύγιο. Δεν φωνάζει. Δεν υπόσχεται. Απλώς μένει. Και αυτό αρκεί για να συνεχίσεις.Γιατί στο τέλος, δεν είναι η δύναμη των λέξεων που μας καθορίζει. Είναι η δύναμη με την οποία αντέχουμε να ζούμε μαζί τους.
Οι λέξεις δεν μπαίνουν στις ζωές μας τυχαία. Κάποιες εμφανίζονται όταν είμαστε έτοιμοι να σωπάσουμε οριστικά. Άλλες, όταν νομίζουμε πως ξέρουμε ήδη τι σημαίνει να ζεις. Τότε έρχονται και ανατρέπουν τη σειρά των πραγμάτων. Όχι φωνάζοντας, αλλά αλλάζοντας τη θέση μας μέσα στον κόσμο.Υπήρξε κάποτε μια αίθουσα γεμάτη νέες φωνές και παλιά πειθαρχία. Εκεί, οι λέξεις δεν διδάσκονταν· απελευθερώνονταν. Δεν ζητούσαν υπακοή, ζητούσαν βλέμμα. Να κοιτάξεις αλλιώς. Να σταθείς πιο ψηλά από τον φόβο σου, έστω για μια στιγμή. Και να καταλάβεις πως η ζωή δεν περιμένει να τελειώσεις τις σημειώσεις σου.Οι λέξεις τότε έπαψαν να είναι γραμματική. Έγιναν ρήγμα. Έμαθαν στα σώματα να σηκώνονται όρθια, στις σκέψεις να αμφιβάλλουν, στη σιωπή να μην είναι δεδομένη. Έμαθαν πως η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια, αλλά τρόπος επιβίωσης. Κάποιες λέξεις ειπώθηκαν εκεί και άλλαξαν διαδρομές. Άλλες δεν πρόλαβαν να ειπωθούν και έγιναν βάρος ζωής. Γιατί δεν είναι όλες οι ψυχές έτοιμες να αντέξουν το βάθος που ανοίγει μια αληθινή λέξη. Κάποιες φοβούνται την ελευθερία περισσότερο απ’ την τιμωρία.Κι όμως, εκείνες οι λέξεις έμειναν. Περιφέρονται ακόμα. Στα βιβλία που ανοίγουμε κρυφά. Στις αποφάσεις που παίρνουμε με κόμπο στον λαιμό. Στη φράση «αδράξτε τη μέρα» που δεν είναι προτροπή, αλλά ευθύνη.Γράφω γιατί κάποτε κάποιος στάθηκε μπροστά σε νέους ανθρώπους και τους είπε πως η φωνή τους μετρά. Όχι γιατί θα αλλάξει τον κόσμο άμεσα, αλλά γιατί αν δεν ειπωθεί, ο κόσμος θα μικρύνει επικίνδυνα.Οι λέξεις δεν σώζουν όλους. Αλλά σε όσους μένουν, δίνουν λόγο να σταθούν.Και αυτό, μερικές φορές, είναι αρκετό.
Υ.Γ.:Δεν ήταν απλώς μια ταινία.Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως οι λέξεις δεν υπάρχουν για να στολίζουν τη ζωή, αλλά για να την ταράζουν. Ότι η ποίηση δεν είναι καταφύγιο για τους λίγους, αλλά κίνδυνος για όσους τολμούν να κοιτάξουν λίγο πιο βαθιά απ’ όσο τους επιτράπηκε.Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών με βρήκε σε ηλικία που ακόμα μάθαινα πώς να στέκομαι. Και ξαφνικά, κάποιος μου είπε πως επιτρέπεται να αμφιβάλλω. Πως δεν είναι ασέβεια να κοιτάς τον κόσμο από άλλη γωνία. Πως μια λέξη μπορεί να γίνει ρωγμή σε έναν τοίχο που νόμιζες αιώνιο.Δεν κράτησα το σύνθημα. Κράτησα το ρίγος.Την ιδέα ότι η φωνή δεν είναι δεδομένη. Ότι κερδίζεται. Ότι πληρώνεται. Και ότι μερικές φορές, όταν ειπωθεί, δεν υπάρχει επιστροφή στην ασφάλεια της σιωπής. Αυτό ήταν το πρώτο μου μάθημα για τη δύναμη των λέξεων: δεν σε προστατεύουν. Σε εκθέτουν. Γράφω σήμερα γιατί τότε κάποιος τόλμησε να πει σε νέους ανθρώπους ότι η ζωή τους ανήκει. Όχι ακέραια, όχι εύκολα , αλλά αρκετά ώστε να την πάρουν στα χέρια τους. Γράφω γιατί εκείνη η ταινία δεν μου έμαθε τι να σκέφτομαι, αλλά με έμαθε να σκέφτομαι. Και ίσως αυτό να είναι τελικά το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορεί να κάνει μια λέξη, να σου θυμίσει ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις τη ζωή που σου υπαγόρευσαν.Κάποιες φορές, το πιο έντιμο κλείσιμο είναι να μην κλείσεις τίποτα. Να αφήσεις τον κύκλο ανοιχτό… Μια Τελευταία Σκέψη: Αδράξτε τη Μέρα, Θυμηθείτε τον Άνθρωπο….μερες που έρχονται!
με χαμόγελο
Λένα Παταρίδου