Ω, ΤΙ ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΑΜΠΑ ! Γράφει ο Σταμάτης Παγανόπουλος

Αρχίζοντας να γράφω αυτή την ανάρτηση για τη δύσκολη συγκυρία που διέρχεται ο κόσμος και η πατρίδα μας ,ανέκυψε αιφνιδίως και ο τίτλο της. Για τους μη γνωρίζοντες είναι τίτλος του θεατρικού έργου του αείμνηστου σπουδαίου λογοτέχνη Κώστα Μουρσελά,που είχε παιχτεί στο τέλος του 1973 από το Θίασο Σάτιρας στην Αθήνα σε σκηνοθεσία του Βασίλη Διαμαντόπουλου (Συμμμετείχαν οι: Ντίνα Κώνστα, Γ. Κυρίτσης, Νίκος Κάπιος, Σοφία Ρούμπου).

Για την ιστορία ,το έργο έκανε πρεμιέρα στο θέατρο «Κήπου» της Θεσ/νίκης,το καλοκαίρι του ΄73 , με τη συμμετοχή του Διαμαντόπουλου και του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. 

Στο έργο αυτό ο Μουρσελάς που βασικά αναφέρεται στην περίοδο της δικτατορίας από το 1967 και μετά, εγκύπτει στα προβλήματα που πάντα μας απασχολούν : το σαθρό πολιτικό σύστημα, τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, η αλλοίωση των ανθρωπίνων σχέσεων, το κυνήγι του εύκολου πλουτισμού είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται σ’ αυτό το έργο με αιχμηρό αλλά ιδιαίτερα χιουμοριστικό τρόπο. Το έργο εξακολουθεί να παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο, τόσο για το περιεχόμενό του, όσο και για τη μοντέρνα γραφή του. 

Το όλο κείμενο χαρακτηρίζει μια ειδική αίσθηση του χιούμορ (άλλοτε καυστικό, άλλοτε μελαγχολικό, άλλοτε ευφυές και λαμπερό), καταδεικνύοντας όλους τους τύπους, τα θέματα, τις ροπές και την αντιφάσκουσα πολιτική και κοινωνική ζωή.
Τα προβλήματα στη χώρα μας φαίνεται να είναι χρόνια με αδυναμία να αντιμετωπισθούν ή αντιμετωπίζονται πρόχειρα και μετά από πολλά χρόνια.Ιδού μερικά ανησυχητικά στοιχεία:
Ο πληθωρισμός διαμορφώθηκε στο 3,6% τον Ιούνιο του 2025, αυξημένος κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σύγκριση με τον Μάιο (3,3%).

Η τιμή του 3,6% αποτελεί το υψηλότερο επίπεδο πληθωρισμού που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δώδεκα μηνών. Επιπλέον, ο ελληνικός πληθωρισμός ξεπερνά σταθερά τον ευρωπαϊκό μέσο όρο κάθε μήνα κατά την ίδια χρονική περίοδο.Η συνεχής αυτή απόκλιση υποδεικνύει μεγαλύτερη ένταση στις πληθωριστικές πιέσεις στην ελληνική οικονομία σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω φτωχοποίηση των χαμηλότερων κοινωνικών -οικονομικών στρωμάτων της κοινωνίας αλλά και την πολιτική και κοινωνική τους περιθωριοποίηση, οδηγώντας τους πιο ευάλωτους σε αντισυστημικές λύσεις . Η ανισότητα που καταγράφεται είναι σταθερά ανοδικό φαινόμενο.
Στη χώρα μας , το ποσοστό κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού για το έτος 2024 (που αναφέρεται σε στοιχεία του 2025) ανέρχεται σε 26,9% του πληθυσμού, δηλαδή 2.740.051 άτομα, σύμφωνα με δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ. 

Αυτό το ποσοστό κατατάσσει την Ελλάδα στις υψηλότερες θέσεις στην ΕΕ, ιδιαίτερα όσον αφορά τον κίνδυνο φτώχειας στα παιδιά. Πιο συγκεκριμένα : τo 26,9% του πληθυσμού ,που αντιστοιχεί σε 2.740.051 άτομα. ,βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Εκτός αυτού ,σχετικά με ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της χώρας μας την υπογεννητικότητα ,διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα κατατάσσεται στην τρίτη υψηλότερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως προς το ποσοστό παιδιών που ζουν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, με 27%.

Το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας (ΕΑΡN Greece) δημοσίευσε έκθεση τον Απρίλιο του 2025, τονίζοντας την ανάγκη για πολιτικές που θα υποστηρίζουν ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού και θα προάγουν τη δικαιότερη κατανομή εισοδημάτων.

Τα μέτρα που λαμβάνονται σε σχέση με τη σοβαρότητα του προβλήματος είναι ασπιρίνες.
Παρακολουθούμε άφωνοι ανθρώπινες τραγωδίες ( από το Μάτι μέχρι τα Τέμπη και από τα Τέμπη μέχρι την Πύλο και από την Ουκρανία στην Γάζα) , χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τις διαστάσεις τους, χωρίς να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τις πραγματικές επιπτώσεις τους .

Εχουμε γίνει θεατές καί θύματα των κλιματικών καταστροφών, της διατροφικής ανασφάλειας, της εξάπλωσης της βίας.

Η πολιτική δεν επικεντρώνεται στα μεγάλα προβλήματα της χώρας ,όπως η υπογεννητικότητα,η εγκατάλειψη της υπαίθρου, το ΕΣΥ, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ,η ασυδοσία των πολυεθνικών ,το κράτος δικαίου κ.ά., συμπαραμαρτούντων καί των ΜΜΕ που έχουν πέσει σε πλήρη ανυποληψία, βλέπουμε να ασχολείται με τετριμμένα, ανούσια καί κενολογίες, όσο καί λαϊκίστικες, εθνικιστικές κορώνες .

Η απουσία πλουραλιστικού λόγου είναι εμφανής.
Είναι επίσης εμφανής η διολίσθηση των θεσμών και η κοινωνική κόπωση .Αυτό φαίνεται από την αποχή που ήταν σε άνοδο σε όλες σχεδόν τις εκλογικές αναμετρήσεις. Το εκλογικό σώμα φαίνεται να είναι αποξενωμένο κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά από τις κυρίαρχες πολιτειακές δυνάμεις, λειτουργώντας σαν αποδέκτης πολιτικών αποφάσεων και όχι συμμετέχοντες σε αυτές .

Ενώ στην οικονομία οι πληθωριστικές τάσεις πλήττουν τους οικονομικά αδύματους , οι Τράπεζες που σώθηκαν με το αίμα του Λαού καί δεν του ανήκουν επιχαίρονται για την επικέρδειά τους,η διακίνηση κεφαλαίων επωφελείται από μιά παγκόσμια οικονομία που παρέχει τεράστιες ευκαιρίες λόγω των πολλαπλών και διαφόρων κρίσεων, γεωπολιτικών μετατοπίσεων, αλλά καί των διαφόρων οικονομικών και επενδυτικών εργαλείων που έχουν στην διάθεση τους.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο πλασματικός κόσμος των κοινωνικών δικτύων αλλά και του ριάλιτι διείσδυσαν όλο και περισσότερο στην συνείδηση της κοινωνίας και της καθημερινότητας, αντικαθιστώντας έτσι την πολιτειακή αναποτελεσματικότητα αλλά και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους υπάρχοντες θεσμούς.

 Σήμερα, ο αριθμός των χρηστών των κοινωνικών δικτύων παγκοσμίως ανέρχεται στα 3,48 δισεκατομμύρια, σημειώνοντας αύξηση 9% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. 

Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 45% του παγκόσμιου πληθυσμού που χρησιμοποιεί social media. 

Παρόλο που η αύξηση των χρηστών παρέχει νέες ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις, εμφανίζεται μία νέα τάση που αλλάζει τα δεδομένα.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να μειώσουν ή να διακόψουν τη χρήση των κοινωνικών δικτύων, διαγράφοντας εφαρμογές και προφίλ.
Η ψηφιακή αυτή πραγματικότητα μας έχει οδηγήσει σε μία γενικότερη αναθεώρηση, όχι μόνον εντός και εκτός συνόρων, αλλά και εντός και εκτός της ίδιας της κοινωνικής μας συναναστροφής. 

Ο ανθρώπινος παράγοντας έχει μετατραπεί σε αριθμούς και απόλυτα νούμερα, ενώ το θεαθήναι και η ισχύς, έχει αντικαταστήσει το ουσιώδες και το θεσμικό.
Με τις υγείες μας κι ας ακούσουμε ένα τραγουδάκι σχετικό σε μουσική του Βασίλη Δημητρίου, ο οποίος είχε την ευθύνη της μουσικής επένδυσης της παράστασης σε στίχους του Μουρσελά.

Το τραγούδι αυτό με ερμηνευτή τον Γιάννη Καλατζή, λόγω της επικαιρότητας των στίχων του είχε απήχηση στο κοινό που έβλεπε την παράσταση. 

Την εποχή εκείνη ο Γιάννης Καλατζής ήταν ένας, και όχι άδικα, από τους πιο αξιόλογους τραγουδιστές στην Ελλάδα και έτσι αμέσως το τραγούδι αυτό έγινε πανελλαδική επιτυχία.

Ντάρι ντάρι ντάρι
Σε τι κόσμο μπαμπά μ' έχεισ φέρει να ζήσω
Δε μου κάνει μαμά επιστρέφεται πίσω
Σε τι κόσμο μπαμπά μ' έχεισ φέρει να ζήσω
Με στενεύουν λουριά πώσ να τον συνηθίσω
Τόσοσ κόποσ γιατί τόσο αίμα και δάκρυ
Να μπορούσα με κάτι να τον κάνω καπνό
Όλα τέλειωσαν πια όλα πήγαν χαμένα
Ένα μένει σ' εμένα να του βάλω φωτιά
Ντάρι ντάρι ντάρι

Ω! Τι κόσμοσ μπαμπά

 ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο
Να 'ναι όλα στραβά τον πουλώ όσο όσο
Κάνε κάτι μπαμπά δεν αντέχω θα φύγω
Είναι κρίμα μαμά άλλαξέ τον και λίγο
Τόσοσ κόποσ γιατί τόσο αίμα και δάκρυ
Να μπορούσα με κάτι να τον κάνω καπνό
Όλα τέλειωσαν πια όλα πήγαν χαμένα
Ένα μένει σ' εμένα να του βάλω φωτιά