Είναι σαν να ακούγεται ένα ντουπ όταν πέφτω.
Μόλις ακούσω τον εαυτό μου να λέει ‘θεός’, γίνομαι κάτι σαν ελεύθερη πτώση. Πέφτω πάνω στον κόσμο και συντρίβω τα πάντα. Σίγουρα είμαι μια λέξη συντριπτική. Μια λέξη αμετάκλητη. Μια λέξη που αναστατώνει, που φέρνει προσκυνητές, μια λέξη ‘ουράνια’. Όταν οι πονεμένοι με προσκυνούν, φουσκώνω. Τρέφομαι από αυτόν τον θαυμασμό που μ' αφήνει κατάπληχτο.
Ως λέξη, είμαι ο αγγελιαφόρος ενός μηνύματος για κάτι που μου διαφεύγει εντελώς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι άνθρωποι έχουν συχνά την ανάγκη να εμποτιστούν με το μήνυμά μου, παρόλο που παραμένει εντελώς αινιγματικό. Είμαι η ιδανική συντομότερη διαδρομή ανάμεσα στο «θέλω να καταλάβω» και «Δεν θέλω να καταλάβω».
Εμένα, τη λέξη ‘Θεός’, πρέπει να με φαντάζεστε όπως μια χελώνα που κουβαλά στην πλάτη της όχι το σύμπαν, αλλά το βάρος της σε λέξεις. Ποτέ δεν κατορθώνω να σηκώσω το κεφάλι ή να ρίξω μια ματιά σε ό,τι κουβαλώ στο καβούκι μου. Ο Θεός το θέλησε έτσι.
ΤΟ ΚΑΜΠΑΡΕ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Μτφρ. Έρση Βασιλικιώτη
Εκδ. Ύψιλον