Στους οικείους του εκφράζουμε τα βαθύτερα και ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Ο Τάσος Γουδέλης (Αθήνα,1949-12.9.2025), ήταν πεζογράφος, κριτικός κινηματογράφου, εκδότης. Καταγόμενος από τη Μάνη, ήταν ανιψιός του πεζογράφου και ιδρυτή των εκδόσεων Δίφρος, όπως και του περιοδικού Καινούρια Εποχή, Γιάννη Γουδέλη. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ανέπτυξε κατά τα φοιτητικά του χρόνια στη Δικτατορία έντονη πολιτική δράση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί. Φοίτησε στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου Σταυράκου. Από το 1982 ήταν συνεκδότη του λογοτεχνικού περ. Το Δέντρο, με τον ποιητή και πεζογράφο Κώστα Μαυρουδή. Συνεργάστηκε σε σταθερή βάση με το ένθετο της Βιβλιοθήκης της εφ. Ελευθεροτυπία, γράφοντας κυρίως για ξένους πεζογράφους.
Ήταν μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και συμμετείχε στα φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Δράμας, ως μέλος επιτροπών. Μερικά από τα σημαντικά κινηματογραφικά του μελετήματα είναι αυτά για τον Όρσον Γουέλς (1985)· τους αδελφούς Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι· Τζον Χιούστον. Ένα πορτραίτο (1988) και το δοκίμιό του Ουτοπία και χάος (1986). Από τα πεζά του, αξιοπρόσεκτα τα Αρπακτικά (1990)·Πρωινή επίσκεψη (1993)·Σκιές γυναικών (1996)·Ο ύπνος του Άλφρεντ (1999)·Η γυναίκα που μιλά (2002).
Ο Τάσος Γουδέλης άρχισε από τα πρώτα του πεζογραφήματα, τα οποία πρέπει να σημειωθεί ότι εξέδωσε μετά από μια πολυετή εξοικείωση με την φιλμική γραφή, να δημιουργεί μια ιδιότυπη ποιητική της συνειρμικής και αποσπασματικής αφήγησης. Σύντομες πρόζες, συνήθως χωρίς πλοκή, χωρίς απολύτως σχεδιασμένους χαρακτήρες, χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία που να καθοδηγούν με ακρίβεια για την χρονολόγηση, αποτελούν τυπικά παραδείγματα υβριδικών κειμένων που ενσωματώνουν περιγραφικά/αφηγηματικά, ποιητικά/συνειρμικά και δοκιμιακά μέρη. Επίσης, συχνή είναι η αναφορά του σε ερωτικά θέματα και η έντονη, αισθησιακή λανθάνουσα διάθεση που υποστηρίζεται από ημιφωτισμένους εσωτερικούς χώρους, όπου φασματικές παρουσίες αγαπημένων ή ειρωνικά ιδωμένων προσώπων εμφανίζονται σε περιβάλλοντα ονειρικά ή εφιαλτικά. Η ιδιαίτερα αγαπητή στον Γουδέλη δημιουργία ενός σύμπαντος συναισθηματικής ρευστότητας, ενισχύεται και από την εσκεμμένα υπαινικτική ατμόσφαιρα.
Εικόνες συγκεχυμένες που αποδίδουν την εσωτερική ματιά του αφηγητή, φράσεις σύντομες και πολλές φορές μετέωρες, μονολογικά μακροσκελή κομμάτια, απότομες αλλαγές στον εστιασμό της αφήγησης που θυμίζουν φιλμικές εναλλαγές, διαστήματα κενού χρόνου ή σιωπών.
Σημαντικές αλλαγές δεν υπήρξαν στα βιβλία του ως το 2000, για να μετακινηθεί αρκετά η αφηγηματική του πυκνότητα στα πεζά της Γυναίκας που μιλά, και των επομένων, όπου υποχωρεί κατά πολύ ο έντονα αιρετικός χαρακτήρας της υβριδικής γραφής του Τάσου Γουδέλη, προς έναν λόγο αναπαραστατικότερο. Το 2003 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για τη συλλογή διηγημάτων του Η γυναίκα που μιλά (2002).
Σημαντικές αλλαγές δεν υπήρξαν στα βιβλία του ως το 2000, για να μετακινηθεί αρκετά η αφηγηματική του πυκνότητα στα πεζά της Γυναίκας που μιλά, και των επομένων, όπου υποχωρεί κατά πολύ ο έντονα αιρετικός χαρακτήρας της υβριδικής γραφής του Τάσου Γουδέλη, προς έναν λόγο αναπαραστατικότερο. Το 2003 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για τη συλλογή διηγημάτων του Η γυναίκα που μιλά (2002).
Δίδαξε ιστορία του κινηματογράφου στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, σενάριο σε κινηματογραφικές σχολές καθώς και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Υπήρξε αρχισυντάκτης της σειράς ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ2 Εποχές και συγγραφείς.